Πριν από μερικές η φίλη μου η Ειρήνη μου έστειλε ένα μαμαδένιο ποστ για τον γιόκα της, τον Αγγελο. Το διαβασα… και διαβαζοντας το ένιωσα μια θλίψη… καλε, όχι για εκείνη… για μένα… Εχω τόσα συναισθήματα γι αυτά τα δυο παιδιά και όμως βασικα δεν τα’χω γραψει… σποραδικά και επ ευκαιρία γραφω γι’ αυτά…αλλά δεν είναι αυτό που πραγμαυικά μου έλειπε…
Ένα άρθρο για τα παιδιά και μένα.
Το κουβέντιασα στο τσατ με την Ειρήνη…
-Και γιατί δεν το γραφεις; μου είπε. Κρύβεσαι από κανέναν;
Αυτό το «και γιαί δεν το γράφεις» μπήκε μέσα μου σαν βίδα, βρήκε την σωστή τρύπα και βιδώθηκε.
Δοκίμασα να το γράψω χθες….
Δεν ήμουν ετοιμος.
Βγήκε πολύ μελό. Delete
Mπααααα δεν θα το γράψω… σκέφτηκα.
Ξέχασα όμως τη βιδωμενη βίδα. Κάτι μέσα μου (η βίδα ντε) έσφιξε μισή στροφή περισσότερο.
4:47 το πρωί Δευτέρας.
Αρχισα… δεν ξερω καν που θα με πάει.
Την στιγμή που τα παιδιά έφυγαν από τη «σχεδία» (βλ. σπίτι) μαζί με τη μαμά τους…ένιωσα κάτι σκληρό κάτω από τις πατούσες μου.
Είναι αυτό που λένε «έπιασα» πάτο. Πάτησα τον πάτο. Μπουμ!
Εχω πάθει έμφραγμα… έχω περάσει μέσα από το μάτι της βελόνας ανάμεσα σε δυο φορτηγα με 160 σε στενο δρόμο στη Σκιάθο… έχω συγκρουστει με ισχυρούς… έχω ζήσει διαλυμένες αγάπες… έχω μείνει χωρίς δουλειά… έχω δεί φίλους να με πουλάνε… Όλα αυτά μοιάζουν με αθλοπαιδιές…. με παιγνίδια του Λουνα Πάρκ… σε σχέση με αυτό που έζησα εκείνη την ημέρα.
Δεν έχει καμμία σημασία τι σκεπτονται οι άλλοι… αυτόν τον ρόλο από το αδημοσίευτο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι επηρρεασμένου από Αισχύλο και με πινελιές απο Μπρέχτ…έπρεπε (πρέπει) να το παίξω μόνος μου.
Δεν φταίει η μαμά των παιδιών… η κοπέλα έκανε τις επιλογές της… δεν γίνεται να πιστεύω κάτι άλλο γιατι τότε πάω ενάντια στις αρχές μου…. Οι άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών μου) είμαστε απολύτως ελεύθεροι να ορίζουμε τη ζωή μας.
Όταν ζεις μια κατάσταση πρέπει να είσαι ηλίθιος να ασχολείσαι με την αιτία… κανείς δεν μαζεψε ποτέ το χυμένο γάλα… το ρούφηξε το χώμα και ο κουβάς έμεινε άδειος…το θέμα είναι η κατάσταση… αλλιώς γίνεται του «να’χουμε κάτι να λέμε» που’λεει και ο Τράγκας.
Δεν ξερω αν ο πατος ανέβηκε ή εγω κατεβηκα. Όπως και ναχει η συγκρουση μαζί του ήταν βίαια. Σαν ελεύθερη πτώση ασανσερ…. Δεν είναι το ίδιο με μια αγαπημένη που σε εγκατέλειψε και πας σε ένα μπαρ να τα πιεις για να την ξεχάσεις και η γαμημένη η ζωή (δυστυχως όχι συχνα) βάζει δίπλα σου μιαν άλλη …. ερωτευσετε μπλα…μπλα… ποιος τη γαμεί τον/την προηγούμενη/ο.
Δεν είναι το ίδιο με τα παιδιά. Δεν πας την άλλη μέρα στο ορφανοτροφείο διαλέγεις ένα και ξεμπερδέψαμε. Τα παιδια είναι τα παιδια σου… είσαι εσυ σε άλλο σώμα… για όλα τα παιδια ισχύει: για τον Γιαννη, τη Μαρία, την Ασπασία, τον Δήμο, την Αθηνά, τον Κώστα, τον Αλεξανδρο, την Χρυσούλα, τον Αρχελαο… για όλους τους γονείς. Δεν υπάρχει πατερας που δεν είναι ερωτευμενός με την κόρη του και να μην καμαρωνει για τον πιτσιρίκο του. Δεν υπάρχει… Υπάρχουν μερικοί που το δείχνουν δυσκοίλια, αλλά και γι αυτούς ισχύει το ίδιο ακριβως .
Με τα παιδια μου ζω το μαρτυριο του προφιτερόλ. Το ξέρετε;
Πεθαίνεις για προφιτερολ. Και να ένα μπροστά σου. Το καλύτερο του κόσμου… χλαπακώνεις δυο μπουκιές…η σοκολάτα τρέχει σαν ποτάμι ηδονης μεσα σου… δεν εχεις αρχίσει να το τρως…απλώς το’χεις γευθεί… και ξαφνικά έρχεται ένα χέρι και το παίρνει.
-Αυτό ήταν!
-Ε;
-Ξανα μια μπουκιά τον άλλο μήνα… σε 15 μέρες… το άλλο ΣΚ… αλλά αυτό το προφιτερολ δεν είναι για να το φας, αλλά για να το γευθείς.
Σας το’χουν κανει με φαγωσιμο ή πόσιμο που έχετε λιγουρευθεί;
Σκεφθείτε να σας το κάνουν με το παιδί σου.
Η απελπισία γίνεται κολλητή σου.
Και υπάρχει και μια τεχνική δυσκολία. Δεν εχω ξαναυπάρξει μπαμπάς κόρης 5.5 ετών και γιου 3.5… Δεν είναι οικογένεια που χαράσσει τους δρόμους της… κακά τα ψέματα, ο μπαμπάς 500χλμ. μακρυά δεν είναι οικογένεια… και στο διπλανό τετραγωνο ναναι…πάλι δεν είναι Οικογένεια… πόσο πολύ στα 500 χλμ…. Οικογένεια…το λέει η λέξη από μόνη της … ΟΙΚΟ- ο μπαμπάς μακρυά είναι ΣΤΗΝ Οικογένεια… Το «δεν μπορω το άλλο ΣΚ γιατι θα κατέβω στην Αθήνα να δω τον μπαμπά μου» δεν είναι οικογένεια… είναι επίσκεψη σε μέλος της οικογένειας.
Φυσικά τα παιδιά όλα τα καταλαβαίνουν και όλα τα τακτοποιούν μέσα τους… όμως τα πραγματικά γεγονότα δεν παύουν να υπάρχουν.
Η Αθηνά όταν ηταν μικρούλα έπεσε και έσπασε την κλείδα της. Ο Αρχέλαος ήταν μερικών εβδομάδων και ήταν βραδυ. Ετσι έπρεπε να πάω εγω την Αθηνά στο Παίδων. Εκείνη κι εγώ. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ: Προχωρουσαμε χέρι-χέρι σε κατι πράσινους-λαδί σκοτεινούς ατέλειωτους διαδρόμους…να μη βγάζει κιχ… με κρεμασμένο αριστοτεχνικά το χεράκι της από τον λαιμό της και με το άλλο να σφίγγει το δικό μου. Είμασταν ένα. Στο ακτινολογικό… και πίσω…και μετα ξανα για υπερηχο…και ξανα πίσω… Εκείνο το βράδυ ερωτευτήκαμε δια βίου… σαν δυο ποτάμια που γινονται μία λίμνη. Τελικά πέρασε γρηγορα… Όμως… Αν αύριο –ο μη γένοιτο- στραπουλήξει τον αστραγαλάκο της… δεν θα είμαι εκεί.
Ενώ στην πρώτη περίπτωση δεν υπήρχε περίπτωση να μην ήμουν εκεί …στη δεύτερη δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι εκεί.
Ψιτ πατέρα που με διαβάζεις… πώς σου φαίνεται;
Εχω έναν φίλο ξενοδόχο… τον Ακριβό… καλός μου φίλος… πρωην ιπταμενος της Πολεμικής Αεροπορίας… δεν είναι για να παίζεις μαζί του…. Γιναμε φιλοι γιατι –όπως αργότερα μου είπε- με είδε να κρατω τον Αρχέλαο στην αγκαλιά με ένα βλέμμα γεμάτο τρελή ανησυχία/λατρεία. Ειχε καταπιει ένα κουμπί και δεν υπήρχε άνθρωπος (ούτε φυσικά) γιατρος να μας πει τι να κάνουμε. Του άρεσε ο τρόπος που ανησυχουσα για τον γιό μου… Τελικά βγήκε στα κακάκια του… συμφωνοι…αλλά εγω δεν τοξερα… Ημουν εκεί όμως… με τον γιό μου. Θα καταπινα και κοτρώνα για βγει το κουμπί.
Αυτά δεν είναι δικά μου… εμφανίστηκαν από τη στιγμή που ο Αδαμ και η Ευα εκαναν παιδιά…δυο αγόρια…που φαγωθηκαν αναμεταξύ τους…. Εχω βέβαια ένα μικρό κενό για το πώς αναπαραχτηκε η ανθρωπότης, αλλά δεν είναι τα παρούσης.
Η Αθηνούλα μας με αγαπά με τον τρόπο που έμαθε να με αγαπά… ξέρει… πάντα μιλούσαμε με κώδικες…το ίδιο κάνει και τώρα. Ο Αρχελάκος με αγαπά με έναν δικό του διεκδικητικό τρόπο πιο ντουρο… Τον ανακαλύπτει τον μπαμπά…. Η Αθηνά είναι η Πρώτη μου και αυτός είναι Μικρός μου. Είναι η ίδια αγάπη με διαφορετικές γεύσεις. Γι αυτην λιώνω και για εκείνον καμαρώνω.Για την Αθηνά καμαρώνω και για τον Αρχέλαο λιώνω… Και αγαπω που είναι αναμεταξύ τους πολύ αγαπημένοι.
Μεγαλώνουμε μαζί με έναν τρόπο που δεν τον είχα σκεφτει. Βασικά μέσω Skype. Πριν από καιρό χωρίς να αντιλαμβάνομαι το γιατί ή Αθηνά δεν ηθελε να βγει… κι όταν με το ζόρι έβγαινε μου’λεγε ξαφνικά «δεν θέλω να μιλήσουμε άλλο…καληνυχτα κι έφευγε!» Μία δυο τρείς πέντε…εσκασα… Ετσι μια μέρα που ήταν στις καλές της και παίζαμε οι 3 μας ένα παγνίδι… ξαφνικά λέω: «Λοιπόν, κλείνουμε τωρα έχω δουλειά… Καληνύχτα αγάπες μου!» Και τσαπ κλείνω… Την άλλη μέρα το ίδιο. Την τρίτη η μικρή μαγισούλα που τοχε μυριστει μου λέει: «Μπαμπά, μην κλείσουμε γρηγορα απόψε!» «Εντάξει αγάπη μου!» «Εντάξει μπαμπά;» και ο μικρός από δίπλα «Εντάξει».
Ετσι βρήκαμε το ρυθμό μας… κλείνουμε όταν θέλουμε… Ο Αρχέλαος αναλαμβάνει το τεχνικό μέρος.
-Μπαμπά με γλέπεις;
-Σε βλέπω.
-Εγω σε γλέπω;
-Με βλέπεις.
-Κλείνω τωρα μπαμπά.
-Ωραια καλό βράδυ αγάπη μου.
-Μπαμπά με γλέπεις;
Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Τις προάλλες βγήκαμε για φαγητό με μια παλιά μου αγαπημένη-αγαπημένη την Νάνσι… Εχουμε περάσει αξεχαστα οι δυο… και κάθε φορά που μιλάμε: γελάμε, λέμε αστεία κ.λ.π. Συναντηθηκαμε λοιπόν και εκείνη ηταν σε φόρμα κι εγω… κάτσαμε… πριν τακτοποιηθεί μου λέει:
-Πρώτα από όλα πες μου για τα παιδιά…
Της είπα.
Φυγαμε μετα από δυο ώρες. Δεν νομίζω να ξαναβγει μαζί μου… πέρασε απαίσια με έναν τύπο που’χε μαύρο στην καρδια του.
Δεν θα δω ποτέ τον Αρχέλαο να πηγαίνει πρωί με τη σάκα του στο σχολείο…
Δεν θα πάω ποτέ την Αθηνά στο μπαλέτο.
Δεν μπορω αυτή τη στιγμή που σας γραφω να πάω στο δωμάτιο τους να δω αν είναι καλά σκεπασμένα ή να τα χαϊδεψω.
Είναι γεγονός. Ρεαλιστικό γεγονός.
Τολεγα ένα βραδυ στον Βασίλη (που έχει κι αυτός παιδιά) στη Θεσσαλονίκη πίνοντας μια μπυρίτσα… Ακουγε με κατανοηση. Ξαφνικά τον ρωτάω.
-Αλήθεια πώς θα σου φαινόταν αν σημερα το βράδυ που θα γυρίσεις σπίτι να μη μπορεις να δεις αν τα παιδιά σου κοιμούνται καλά;
Παραλίγο να μου φτύσει την μπύρα στη μουρη.
Δεν το’χε σκεφτεί.
Την επομενη φορά που τηλεφωνηθηκαμε μου είπε ότι τουχε γίνει εφιάλτης εκείνη η ερωτηση.
Δεν είναι τόσο απλό ε;
Α προσέξετε ολες οι αρχαίες τραγωδίες έχουν σε πρωταγωνιστικούς ρόλους γονείς και παιδιά. Είναι η στιγμή που το τραγικόν κορυφώνεται.
Αν μετανιωσα που έκανα παιδιά; Θα αστειεύεστε! Είναι το καλύτερο που έκανα στη ζωή μου. Και το οφείλω στη μαμά τους. Εκεινη θα κανε παιδιά χωρίς εμένα, εγω δεν θακανα χωρίς αυτήν. Μιλω μόνο γι αυτα που νιώθω σημερα. Και αν μάλιστα ημουν νεοτερος και είχα την εμπειρία που΄χω τώρα- θα είχα κάνει οπωσδηποτε παιδιά… Ισως και περισσότερα από δυό… υπο μία προϋπόθεση απαράβατη (λόγω εμπειρίας): Η μαμά τους θα έπρεπε να μην έχει πατρικό, οικογένεια, περιουσία και άλλου είδους συμφέροντα εξω από το Νομό Αττικής.
Ο Θεός να μας έχει όλους καλά!
