Ο Jamie Green, ένα ευαίσθητος πατέρας, σπάει τα ταμπού και εξηγεί γιατί πιστεύει ότι είναι σημαντικό να κλαίει μπροστά στους γιους του. Όπως υποστηρίζει, οι αληθινοί άντρες κλαίνε και πρέπει να κλαίνε! Γι’ αυτό και οι μπαμπάδες δεν πρέπει να κρύβουν τα συναισθήματά τους αλλά να τα εκφράζουν ελεύθερα μπροστά στα παιδιά, και ειδικά στα αγόρια, στα οποία λανθασμένα περνάμε το μήνυμα ότι το κλάμα είναι σημάδι αδυναμίας και ότι δεν αρμόζει σε έναν σωστό άντρα. Διαβάστε την αληθινή και ίσως πρωτότυπη εξομολόγησή του.
«Γίνε άντρας : Σιχαίνομαι ν’ ακούω αυτή την φράση, είναι επιφορτισμένη με πολλούς υπαινιγμούς και σεξισμό. Την θεωρώ τόσο αναξιοπρεπή που δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μία περίπτωση κατά την οποία θα την έλεγα σε κάποιον άντρα ή σε κάποιο πιτσιρίκι, και ειδικά στα παιδιά μου.
Ξέρω, όμως, ότι πολλοί γονείς την χρησιμοποιούν για να κάνουν τ’ αγόρια τους να μην κλαίνε. Συνηθίζουν να τους λένε: «Μεγάλωσε. Γίνε άντρας. Μην κάνεις σαν κοριτσάκι!»
Ας είμαστε ειλικρινείς… Ας θυμηθούμε, εμείς, ως μπαμπάδες, πότε ήταν η τελευταία φορά που κλάψαμε. Δεν χρειάζεται να το πείτε δυνατά, μην ανησυχείτε. Απλώς θυμηθείτε και μην το πείτε σε κανέναν. Και τώρα μία πιο δύσκολη ερώτηση: Πότε ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε μπροστά στα παιδιά σας; Εάν η απάντηση είναι ένα ηχηρό «ποτέ», δεν θα δυσκολευτείτε. Διαφορετικά, θα πρέπει να σκεφτείτε λίγο καλύτερα. Προσωπικά, στοιχηματίζω ότι το «ποτέ» θα κερδίσει.
Ιστορικά, η πατρότητα έχει ταυτιστεί με την έννοια του ανδρισμού. Παρομοίως, ο ανδρισμός θεωρείται ότι αποτελείται από διαφορετικά χαρακτηριστικά, από τα οποία κανένα δεν ταυτίζεται με την δημόσια εκδήλωση των συναισθημάτων του ή την εκδήλωση της λύπης του με δάκρυα.
Με άλλα λόγια, οι άνδρες δεν κλαίνε. Παρά το ότι κλαίνε. Και θα έπρεπε να κλαίνε.
Είμαστε τα μόνα όντα στον πλανήτη που εκφράζουν την λύπη τους με δάκρυα. Είναι ένα χαρακτηριστικό μας που έχει επιβιώσει εκατομμύρια χρόνια. Γι’ αυτό, δεν είναι καθόλου κακό να μας βλέπουν τα παιδιά να κλαίμε. Αντιθέτως, μάλλον τους κάνει καλό! Ως μπαμπάδες, δεν μας πειράζει να εκδηλώνουμε την χαρά μας δημόσια. Γελάμε, κάνουμε αστεία και δείχνουμε κεφάτοι. Μέχρι εδώ, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Δεν μας πειράζει, ακόμα, να εκδηλώνουμε τον ενθουσιασμό μας.
Μπορεί να ισχυριστείτε ότι τα ευχάριστα συναισθήματα είναι διαφορετικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι κρατάνε ό,τι αρνητικό αισθάνονται για τον εαυτό τους, γιατί πολύ απλά, έτσι συνηθίζεται. Και ίσως έχουν εν μέρει δίκιο. Η χαρά και ο ενθουσιασμός είναι συναισθήματα που η κοινωνία μας αποδέχεται πολύ πιο εύκολα.
Ωστόσο, πιστεύω ότι δεν θα σκέφτεστε ότι πρέπει να κρύβετε και τον θυμό σας από τα παιδιά. Εγώ, τουλάχιστον , δεν μπορώ να το κάνω. Μπορεί να υψώνω την φωνή μου είτε γιατί τα παιδιά μου έκαναν μια αταξία, είτε γιατί ο μπροστινός οδηγός πάει πολύ αργά. Πιστέψτε με, μπορούν να καταλάβουν πότε είμαι θυμωμένος και είμαι σίγουρος ότι ισχύει το ίδιο και για τα δικά σας παιδιά.
Ωστόσο, η λύπη εκδηλώνεται όταν είμαστε ευάλωτοι και θέλουμε να αποκαλύψουμε τα «εσώψυχά» μας. Πολλοί χαίρονται, ενθουσιάζονται και νευριάζουν με παρόμοια πράγματα. Τελικά, όμως, οι προσωπικές εμπειρίες διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, και μας επηρεάζουν ως προς το τι θεωρούμε λυπηρό ή καταθλιπτικό. Είναι ένα πολύ έντονο συναίσθημα. Είναι επίσης κατανοητό το γιατί πολλοί επιλέγουν να κρατάνε για τον εαυτό τους αυτά τα συναισθήματα και να μην τα μοιράζονται δημόσια.
Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα, δεν λέω ότι πρέπει να εκδηλώνουμε κάθε συναίσθημά μας αλλά δεν πρέπει και να τα κρατάμε όλα για τον εαυτό μας. Έχει αποδειχθεί, μάλιστα, ότι η συνεχής καταπίεση των συναισθημάτων μπορεί να αποδειχθεί επιβλαβή για την ψυχολογία μας.
Επομένως, γιατί θεωρείται ταμπού για τους άνδρες να εκφράζουν την λύπη τους μπροστά στα παιδιά τους; Η εκδήλωση των συναισθημάτων μας είναι εξαιρετικά σημαντική. Δεν είναι υπερβολή αν παραδεχτούμε ότι χωρίς αυτήν, μπορεί να μην είχαμε επιβιώσει ως είδος. Γι’ αυτό, είναι ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά με τα οποία πρέπει να μυήσουμε τα παιδιά μας. Είναι, όμως, πολύ δύσκολο να τους την διδάξουμε.
Θέλουμε τα παιδιά να ενδιαφέρονται για τους συνανθρώπους τους, να καταλαβαίνουν το πώς σκέφτονται οι άλλοι και να μπορούν να βλέπουν τον κόσμο από μία διαφορετική οπτική. Θέλουμε να γίνουν αλτρουιστές, αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει να έρθουν κοντά με τα συναισθήματά τους.
Το κλάμα και τα συναισθήματα που αυτό προκαλεί έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να βελτιώσει την διάθεσή μας. Είναι ένας μηχανισμός άμυνας που χρησιμοποιούν τα μωρά και τα μικρά παιδιά σε… μεγάλη συχνότητα. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, παρά το ότι η ανάγκη μας να εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας για να «ανακουφιστούμε» δεν σταματά στην εφηβεία ή τα πρώτα στάδια της ενηλικίωσης, η ικανότητά μας να τα ελέγξουμε μειώνεται καθώς μεγαλώνουμε.
Τα παιδιά περιμένουν από εμάς να τα καθοδηγήσουμε και φυσικά δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να μάθουν από το να τους δώσουμε το σωστό παράδειγμα. Γι’ αυτό, πιστεύω ότι είναι λάθος να νομίζουμε ότι, ως μπαμπάδες, πρέπει να «καταπίνουμε» τα συναισθήματά τους.
Προσωπικά, κλαίω κάθε φορά που σκέφτομαι τους παππούδες μου. Κλαίω όταν βλέπω φωτογραφίες της γάτας μου, η οποία τώρα είναι θαμμένη στην αυλή μου. Κλαίω στο τέλος της ταινίας Big Fish. Και δεν προσπαθώ να κρύψω τα δάκρυα από τα παιδιά μου. Για ποιο λόγο να το κάνω, άλλωστε;
Όταν με βλέπουν τα παιδιά να κλαίω συνειδητοποιούν ότι όλοι, ακόμα και ο πατέρας τους, είμαστε ευάλωτοι στην υπερβολική πίεση ή σε κάποιες δυσάρεστες αναμνήσεις. Τους βοηθά να καταλάβουν ότι όλοι έχουν συναισθήματα , όλοι στενοχωριούνται. Εξάλλου, είναι απολύτως λογικό να κλαις όταν βλέπεις την φωτογραφία ενός στενού σου συγγενή που πλέον έχει «φύγει» από τη ζωή, όταν ένα κοντινό σου άτομο πονάει, όταν βλέπεις μία λυπητερή ταινία ή όταν χτυπάς κατά λάθος τον αγκώνα σου.
Το κλάμα δεν μας κάνει λιγότερο άντρες. Το κλάμα μας κάνει περισσότερο ανθρώπους.
