Δεν ήμουν ο μπαμπάς που όλοι λένε οτι γινόμαστε όταν βλέπουμε για πρώτη φορά το παιδί μας…
Το πρώτο πράγμα που είδα από την κόρη μου ήταν το πατουσάκι της να σπρώχνει για να βγεί έξω από τη γυναίκα μου…
Το συναίσθημα δεν μπορώ να το περιγράψω… Ήταν σαν να έβλεπα για πρώτη φορά το Grand Canyon.
Όλοι ξέρουμε πώς μοιάζει το Grand Canyon… Οταν όμως βρεθούμε για πρώτη φορά εκεί μπροστά, το συναίσθημα σας συνοψίζεται σε κάτι του στυλ: «Παναγία μου τι είναι αυτο; Μοιάζει σαν ένα τεράστιο στόμα της γης, και εγώ σαν ένας κόκκος ρυζιού που θα μπορούσε να με κατασπαράξει ζωντανό!» Πρόκειται για μια μνημειώδη στιγμή που δεν θα ξεχάσετε ποτέ και πάντα θα αποτελεί σημαντική στιγμή της ζωής σας…
Μετά πήγαν τα δίδυμα στο δωμάτιο ανάρρωσης και εγώ απλά καθόμουν έξω από το τζάμι και τα κοίταζα… Ήταν υπέροχα! Όχι απλά υπέροχα, όπως είναι όλων των γονιών στα μάτια τους, αλλά πραγματικά υπέροχα! Και έπαθα σοκ για 2 λόγους… Πρώτον γιατί εγω δεν είμαι σε καμία περίπτωση υπέροχος και δεύτερον γιατί ήταν 2 υπέροχοι μικροί άνθρωποι, ενώ όλα τα άλλα μωρά που είχα δει ήταν όπως όλα τα μωρά…
Το πρόσωπο του γιου μου φωτιζόταν στο σημείο του μετώπου και είχε το πιο όμορφο, στρογγυλό πρόσωπο, το πιο φιλόξενο που είχα δει ποτέ! Η κόρη μου ήταν… Απλά μοναδική! Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω…. Ήταν ροζ και πανέμορφη! Ακόμα και ο γιατρός ήρθε την χάζεψε λίγο και έφυγε χωρίς να πει λέξη…
Το μυαλό μου είχε χαθεί, δεν ήξερα ούτε τι πρέπει να κάνω ούτε καν ποιος είμαι! Κάποιος με ρώτησε εκείνο το διάστημα «πώς είναι να είσαι μπαμπάς;» και δεν ήξερα τι να πώ… Το μόνο που βρήκα να απαντήσω ήταν το εξής: «Νόμιζα οτι ξέρω τι είναι η ζωή.. Τώρα κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό και δεν έχω ιδέα τι είναι όλο αυτό και τι πρέπει να κάνω.. Μόλις βγάλω άκρη θα σου πω!»
Μου πήρε 18 μήνες να αρχίσω να συνειδητοποιώ τι συμβαίνει… Αν και πλέον, 15 χρόνια μετά, ακόμα δεν είμαι σίγουρος οτι το καταλαβα πλήρως!
