Ξέρεις τι είναι; Ρώτησε δείχνοντας την κοιλιά μου. Βρεθήκαμε σε κοινή παρέα, με έβλεπε πρώτη φορά, σχεδόν βέβαιο και τελευταία (μένει στην Ιαπωνία). Κορίτσι, του λέω. Α, θα του έχετε αδυναμία σίγουρα τότε. Ε, παιδί μας θα είναι, όσο να’ναι, μάλλον θα του έχουμε αδυναμία. Όχι, μου λέει, δεν κατάλαβες, θα δεις. Εγώ έχω τρία αγόρια και ένα κορίτσι, και δεν έχει καμία σχέση η συμπεριφορά μου στα αγόρια και στο κορίτσι. Τα αγόρια τα πιέζω να τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο, τους λέω ότι τίποτα δεν χαρίζεται γιατί ο πατέρας τους δουλεύει πολύ σκληρά για να ζουν τόσο άνετα, πρέπει και αυτοί να είναι παραπάνω από εντάξει στις υποχρεώσεις τους. Το κορίτσι όμως, έχει ό,τι θέλει. Με κάνει ό,τι θέλει. Είναι η πριγκίπισσα μου.
Τα αγόρια βλέπουν αυτή την διαφορά στη συμπεριφορά σου;
Ναι, φυσικά. Και δεν τους αρέσει καθόλου. Τη ζηλεύουν πολύ. Αλλά έτσι είναι με το κορίτσι. Θα δεις.
Και αυτό μου το είπε για να επιχειρηματολογήσει για το πόσο πολύ αγαπάει το κοριτσάκι του, και πόσο σωστός είναι ως πατέρας απέναντι στα αγόρια, που τα προετοιμάζει για τις δυσκολίες της ζωής.
(Δεν είδα).
Το δικό μας κορίτσι ήρθε. Μεγαλώνει κάθε μέρα, χρειάζεται συνέχεια καινούρια φορμάκια. Της παίρνω αυτά που μου αρέσουν, στην αρχή ειλικρινά χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Ένα από αυτά είναι γαλάζιο. Τι ωραίο αγόρι, μου λένε στο σούπερ μάρκετ. Εντάξει λέω, λογικό, δεν πειράζει. Κορίτσι είναι, τους λέω. Μικρή έκπληξη. Μια μέρα φοράει ένα γκρι. Ωραίο αγόρι. Κίτρινο. Πόσο μηνών είναι το αγόρι; Άσπρο. Τι ήρεμο αγόρι. Καφέ. Αγόρι. Τζην πουκάμισο με φραμπαλά κάτω, κρύβει τον φραμπαλά η κουβέρτα (κουβέρτα κόκκινη/πορτοκαλί), αγόρι είναι, ε; Κορίτσι είναι, λέω και ξαναλέω, κάποια στιγμή δεν με ακούνε, κάποια στιγμή σταματάω να το λέω κι εγώ.
Λιλά φορμάκι με παλ κίτρινα σχέδια. Τι ωραίο βλέμμα που έχει το αγόρι σου! Είναι μια ηλικιωμένη κυρία στα δοκιμαστήρια. Ξαφνικά, συμπληρώνει τρομαγμένη: Αγόρι είναι; Κορίτσι, της λέω. Αχ χίλια συγνώμη, σε αυτή την ηλικία είναι τόσο ανδρόγυνα, συγνώμη. Δεν πειράζει καθόλου, της λέω, τι σημασία έχει; Μωρά είναι. Και την δική μου την μπέρδευαν συνέχεια, μου λέει, και δεν άντεξα. Όταν έγινε εννιά μηνών πήγα και της τρύπησα τα αυτιά. Και ξέρεις ε; Αυτό το διεισδυτικό βλέμμα το έχει επειδή είναι κορίτσι. Τα αγόρια δεν κοιτάνε έτσι (πριν από ένα λεπτό, κοιτούσαν. Όχι πια.)
Μια μέρα φοράει λουλουδάτο φορμάκι με ροζ λιλά δαντέλα στα μανίκια. Τι χαριτωμένο κοριτσάκι που έχεις!
Όταν μεγαλώσει λίγο θα καταλάβει ότι το χρώμα που της ανήκει είναι το ροζ. Όλα τα άλλα είναι κατειλημμένα αγάπη μου.
Μεγαλώνει κι άλλο, χρειάζεται παιχνίδια πιο πολύπλοκα από τις κουδουνίστρες. Πηγαίνω σε μεγάλο κατάστημα. Με άλλα παιχνίδια πρέπει να παίζουν τα κορίτσια, με άλλα τα αγόρια, αλλιώς μεγάλο κακό θα μας βρει, όπως φαίνεται. Είναι μεγάλος ο χώρος, έχει και έναν μικρό διάδρομο με γιούνισεξ παιχνίδια. Έχουν τουλάχιστον τριπλάσια τιμή από τα υπόλοιπα, και οι σχεδιαστές τους έχουν μπει σε τεράστιο, τεράστιο κόπο να μην εκτεθούν προς την αρσενική ή θηλυκή πλευρά. Ακριβώς στη μέση: γκρι, στο χρώμα του δέρματος, της άμμου, με ουδέτερες μορφές, μπάλες, σφαίρες, κύβοι, κορδόνια, άσπρα φώτα, μουσική ούτε πολύ χαρούμενη, ούτε πολύ σοβαρή. Παιχνίδια για μικρούς εξωγήινους.
Στα αγόρια, παιχνίδια που εξάπτουν την φαντασία, απαιτούν δεξιότητες, εξασκούν την αντίληψη του χώρου, απαιτούν δύναμη, με φλούο χρώματα. Απαγορεύεται να χαλαρώσουν ένα λεπτό. Πρέπει να είναι η ένταση πάντα στο τέρμα. Στα κορίτσια πέρασε ένα βυτίο με ροζ μπογιά και σκέπασε τα πάντα. Καθρεφτάκια, σπιτάκια, κουκλάκια, όλα σε -άκια για σωστές πριγκίπισσες. Μην σηκώσουν ποτέ φωνή.
Πρέπει δηλαδή να της πάρω φορτηγό για να μάθει να χειρίζεται σφαίρες;
Της παίρνω φορτηγό.
Νέα κορίτσια ρωτάνε στο «Α, μπα» για διάφορα προβλήματα που έχουν, και ξέρουν ποια είναι η εξήγηση της συμπεριφοράς τους: «έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση», «δεν πιστεύω στον εαυτό μου». Το παρουσιάζουν ως κάτι θέσφατο. Δεδομένου ότι έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση, τι μπορώ να κάνω για να υποφέρω κάπως λιγότερο στη ζωή μου;
Η έλλειψη αυτοπεποίθησης στις νέες γυναίκες είναι η αντανάκλαση της αξίας που τους δίνει η κοινωνία. Οι γονείς τους μπορεί να τους υπενθύμιζαν ότι πρέπει να είναι καλά κορίτσια, ή να τις μεγάλωσαν ως πριγκίπισσες. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούσαν να τις σώσουν, δεν ήξεραν πώς να τις σώσουν, δεν κατάλαβαν ότι πρέπει να τις σώσουν. Και ενώ τις άφησαν να μεγαλώνουν χωρίς να τις προετοιμάζουν για τον έξω κόσμο, συνέχισαν να φέρονται στα αγόρια με τρόπο τέτοιο ώστε να βλέπουν τα κορίτσια ως ένα διακοσμητικό είδος που κάθεται, απολαμβάνει, και θέλει σώσιμο.
Διάβασε, τους λέω. Μόρφωσε τον εαυτό σου. Μην περιμένεις από έναν άντρα να σου πει ποια είσαι. Κάνε κάτι δύσκολο, πάρε συγχαρητήρια από κάποιον που εκτιμάς. Πρέπει να κατακτήσεις κάτι δικό σου. Έτσι θα φτιάξεις αυτοπεποίθηση. Όχι εξ αγχιστείας, όχι μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, δεν είσαι προβολή ανθρώπου, είσαι άνθρωπος. Μην προσαρμόζεσαι συνέχεια στις συνθήκες, προσπάθησε να αλλάξεις τις συνθήκες. Διεκδίκησε ισότιμες σχέσεις. Δεν είναι εχθροί σου οι άλλες γυναίκες, ούτε οι άντρες, η πατριαρχία σε καταπιέζει.
Τι άλλο να τους πω; Αυτή είναι όντως η απάντηση. Αλλά προλαβαίνουμε τίποτα έτσι;
lifo.gr
