in

3 πράγματα που μαθαίνεις όταν γίνεσαι μπαμπάς για πρώτη φορά

Το να γίνεις μπαμπάς είναι σα να έχεις έναν παχουλό, σαλιάρη νάνο να εισβάλει και να σου κλέβει τη ζωή. Καταλαβαίνεις, εκείνη την ανέμελη ζωή που είχες πριν, τότε που μπορούσες να βγεις και να πιεις, να δεις μια ταινία το βράδυ ή να πας στο εστιατόριο επειδή σου ήρθε έτσι ξαφνικά. Τώρα εντυπωσιάζεσαι εάν προλάβεις να δεις 10 λεπτά συνεχόμενα από μια ταινία, πριν να αρχίσει το ουρλιαχτό από το διπλανό δωμάτιο.

Κανένας δεν σου λέει πόσο πραγματικά αλλάζουν όλα όταν αποκτάς μωρό. Ή μπορεί και να σου λένε αλλά βαριέσαι τόσο πολύ να δώσεις σημασία, επειδή γενικά οι νέοι γονείς είναι ανιαροί. «Σταμάτα επιτέλους με τα καροτσάκια, τις κλανιές και τις αναγούλες» μπορεί να πεις επειδή έχεις να παρακολουθήσεις μια σούπερ διαφωνία στο Twitter.

Προσωπικά, εξακολουθώ να παραπαίω από το σοκ παρόλο που έχουν περάσει επτά μήνες. Γιατί όταν έχεις απορροφήσει τα μαθήματα της ζωής από τις σειρές The Replacements και Holden Caulfield, η έννοια της πατρότητας φαίνεται εντελώς ξένη. Έχεις φτιάξει τον δικό σου κόσμο γύρω από τις εφηβικές ανησυχίες, όχι γύρω από την ευθύνη και το μέλλον. Σκέφτηκα ότι η εμπειρία μου ως θείος και το ότι γνώριζα όλους τους στίχους από το The Living Years των Mike and the Mechanics θα βοηθούσε. Όμως δεν βοήθησε

Η πρώτη «σφαλιάρα» της πατρότητας είναι η συνειδητοποίηση ότι είσαι εντελώς άσχετος, γιατί στην πραγματικότητα τους πρώτους μήνες το μωρό δεν αλληλεπιδρά με σένα. Μόνο με την μαμά του έχει σχέση. Είσαι εκεί για να τους στηρίξεις ενώ εκείνοι ζουν τη σχέση τους. Αυτό σημαίνει ότι μαγειρεύεις, καθαρίζεις και γενικά είσαι αξιόπιστος για να μπορούν να στηρίζονται σε σένα. Δεν υπάρχει χρόνος για να μελαγχολήσεις, να νιώσεις οποιουδήποτε τύπου ηδονισμό ή να κάνεις ηλίθια αστεία για βυζιά. Βρίσκω αυτό το άλμα από την περίοδο του «δότη σπέρματος» στην περίοδο του «πατέρα» βράχου αρκετά μεγάλη πρόκληση.

Λοιπόν, εδώ μπορείτε να διαβάσετε μερικά πράγματα που θα σας συμβούν όταν γίνεται πατέρας. Προειδοποίηση: λίγο-πολύ η ζωή περιστρέφεται γύρω από τα σκατά τώρα.

Το να νιώθεις «Έτοιμος» είναι αδύνατον

Το πρώτο ζήτημα γύρω από την πατρότητα, για μένα, ήταν το πώς σε όλη τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας η μητέρα θύμισε σε εμένα και την αδερφή μου ότι ήταν χάσιμο χρόνου να έχεις παιδιά. «Το να έχεις παιδιά είναι χαμένος χρόνος» επαναλάμβανε σαν παπαγάλος, συχνά με αφορμή τα γενέθλιά μας. Είναι από αυτά τα πράγματα που θυμάσαι καθώς ξεκινάς το δικό σου ταξίδι στην ενηλικίωση.

Το δεύτερο και πιο σημαντικό θέμα ήταν το πόσο ανώριμη ήταν η γενιά μου. Είμαι. Είμαστε όλοι ενήλικα μωρά χωρίς πραγματικό νου με τον τρόπο που στην πραγματικότητα είμαστε ενήλικες. Είμαστε ανεξάρτητοι ενοικιαστές που δεν μπορούν να δεσμευτούν να κάνουν μαθήματα οδήγησης ή να γίνουν μέλη του γυμναστηρίου. Τουιτάρουμε συνεχώς. Δεν ξέρουμε πώς να τραφούμε σωστά. Μερικοί από εμάς βγαίνουν πάρα πολύ, παραμένουν προσκολλημένοι στην ιδέα ότι είμαστε δευτεροετείς στο πανεπιστήμιο πολύ περισσότερο χρόνο από ότι θα έπρεπε.

Η έλλειψη οικονομικής ασφάλειας ήταν αρκετή για να με κάνει να αποφεύγω την ιδέα να φέρω ένα παιδί στον κόσμο. Αλλά συνέβη. Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μωρό. Και έπειτα, δυο μήνες πριν από τη γέννησή του, απολύθηκα. Μπάσταρδοι. Γεγονός που με έκανε να αισθάνομαι ακόμα περισσότερο ως Πήτερ Παν και ανέτοιμος.

Προσπάθησε να ντύνεσαι σαν ενήλικας όταν πηγαίνεις σε ενήλικα ραντεβού

Ντυνόμουν σαν δευτεροκλασσάτος πλανόδιος μουσικός για δέκα θλιβερά χρόνια. Ως υποψήφιος πατέρας, ένιωσα ξαφνικά ότι αυτό ήταν σημαντικό, σαν να οριοθετούσε την ανωριμότητά μου. Ίσως αυτή η σκέψη άρχισε στο πρώτο μάθημα του ανώδυνου τοκετού, που εμφανίστηκα φορώντας δερμάτινο μπουφάν, ένα T-shirt των Black Lips και σκισμένο τζιν. Δεν μπορώ να σου πω πόσο νιώθεις ότι κινδυνεύεις καθώς εξασκείσαι στις διάφορες θέσεις της γέννας.

Είχα μια επαναλαμβανόμενη σκέψη εκείνη την ημέρα: εάν τα ρούχα κάνουν τον άνδρα, είμαι πραγματικά ευνούχος. Ένας ευνούχος που φαίνεται να ψωνίζει από το Topman. Ξαφνικά, τα ρούχα που παλιότερα με έκαναν να αισθάνομαι κουλ, με κάνουν τώρα να νιώθω πολύ λεπτός και απελπισμένος. Προφανώς όχι τόσο γελοίος όπως το βικτωριανού τύπου γκοθ ζευγάρι, που εμφανίστηκε με πλήρη μεγαλοπρεπή ενδυμασία.

Αργότερα, φόρεσα ένα Breeders T-shirt και ένιωσα τα γεμάτα απογοήτευση βλέμματα των νοσοκόμων. Οπότε, ναι, εάν θέλεις να σε παίρνουν στα σοβαρά ως υποψήφιο πατέρα, ίσως είναι καλύτερα να μην εμφανιστείς στα σημαντικά ραντεβού ντυμένος σα να πηγαίνεις σε συναυλία που έγινε το 2002.

Δεν χρειάζεται να προσποιηθείς ότι δεν είσαι μίζερος και τρομοκρατημένος

Η προεπιλεγμένη λειτουργία μου στη ζωή είναι κυνική και απαισιόδοξη. Και είναι δύσκολο αυτό να το συνδυάσεις με την απόκτηση ενός παιδιού.

Όλοι προσποιούνται ότι όλα είναι υπέροχα όταν στην πραγματικότητα ξεροκαταπίνουν και χάνουν τους εαυτούς τους. Εάν είσαι περίπου σαν κι εμένα, θα είσαι μια μοναχική φωνή που μέσα στην κακοφωνία λέει «Άααχχχ, γαμώτο, όλο αυτό είναι τόσο έντονο, γιατί κανείς δεν μου το είπε;»

Όμως δεν υπάρχει πρόβλημα ακόμα κι αν είσαι έτσι. Όλοι νιώθουν το ίδιο. Το θέμα είναι ποιος είναι καλύτερος στο να προσποιείται. Ο φόβος περνάει στο τέλος. Το να πίνεις βοηθάει.

Σχέση πατέρα-γιου: Παράδεισος και κόλαση μαζί

10 αλήθειες για τη ζωή του πατέρα που κανείς δεν θα σου πει