Ενώ οι περισσότεροι γνωρίζουμε για τα συμπτώματα μελαγχολίας, θλίψης, αυτοαπόρριψης στις λεχώνες (αυτό εννοούμε σαν επιλόχεια κατάθλιψη), σοβαρές έρευνες σε αμερικάνικα ιδρύματα έδειξαν πως παρόμοια συναισθήματα μπορούν να βιώνουν και οι πατεράδες.Ενώ φανταζόμαστε πως αυτά συμβαίνουν μόνο στις νέες μαμάδες λόγω ορμονικών αλλαγών, λόγω κούρασης, λόγω ευθυνών μπορούν να αναπτυχθούν με εντελώς διαφορετικούς μηχανισμούς στους πατεράδες.
Πως θα αναγνωρίσετε τα συμπτώματα;
Σ’ αυτούς τα συμπτώματα είναι ελαφρώς διαφορετικά από των μαμάδων. Συχνά νέοι πατεράδες, νιώθουν μια ανεξήγητη θλίψη (και ντρέπονται γιατί θα έπρεπε – δήθεν- να νιώθουν χαρά), έναν εκνευρισμό, μια αδυναμία να ικανοποιηθούν, από τον πατρικό ρόλο που ξαφνικά απέκτησαν. Συχνά, παρουσιάζουν διαταραχές ύπνου (ακόμα και όταν δεν ξυπνούν την νύχτα για το μωρό), διαταραχές όρεξης (τρώνε συνεχώς και χωρίς λόγο), και ανεξήγητες τάσεις απομόνωσης τόσο από την μητέρα όσο και από τον υπόλοιπο κοινωνικό περίγυρο. Τέτοια γεγονότα παρερμηνεύονται από συγγένειες, φίλους και την ήδη ταλαιπωρημένη μητέρα του νεογέννητου που γρήγορα κατακρίνουν άγρια την συμπεριφορά του επιδεικνύοντας τελικά το πρόβλημα του.
Το σύνδρομο του Άτλα
Στην ψυχιατρική, υπάρχει μάλιστα και ο κατάλληλος όρος από τη μυθολογία. Ονομάζεται το σύνδρομο του Άτλαντα (θυμίζει τον καμπουριασμένο γίγαντα άτλαντα που με κόπο κρατάει στην πλάτη του τη γη). Κατά αναλογία, πάρα πολλοί πατεράδες δεν είναι έτοιμοι να αποδεχθούν τον ιδιαίτερο ρόλο του πατέρα, χάνουν από τη σύζυγο- ερωμένη-φίλη τα προνόμια που απολάμβαναν γεγονός που πολύ συχνά τους οδηγεί στα αδιέξοδα που αναφέραμε. Η λύση προϋποθέτει να αντιληφθούν όλοι ότι πραγματικά υπάρχει πρόβλημα. Να μην κρύψουμε το πρόβλημα “κάτω από το χαλί’’. Να μην αρνηθούμε την ύπαρξη του προβλήματος. Να βρούμε το σθένος να δώσουμε όνομα στο πρόβλημα μας. Και ακολουθώντας την τακτική του ποδοσφαίρου – των καθυστερήσεων- μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα να κερδίζουν τις καθημερινές μικρές μάχες της ζωής τους.
Του Κώστα Κομματά- παιδιάτρου
