Καλώντας προχθές σε συνάντηση τους γονείς των μαθητών μου, τους ανέφερα ανάμεσα σε ότι είχα να τους πως και το εξής: Τα παιδιά, τα οποία εμείς σαν γονείς τα έχουμε καλομαθημένα βρίσκονται σε ένα ελληνικό σχολείο, το οποίο είναι ανοικτό σε όλα τα παιδιά.
Επομένως σε μία τάξη συναντάμε παιδιά πολλών μαθησιακών ταχυτήτων, παιδιά με μαθησιακά και συναισθηματικά προβλήματα, παιδιά μετανάστες που αναζητούν μία ασφάλεια και λίγη ανθρωπιά. Επίσης παιδιά που για κάποιο λόγο είτε για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των εκπαιδευτικών απέναντί τους κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους προκαλώντας θόρυβο και ενοχλώντας τους συμμαθητές του αλλά και τον ίδιο τον εκπαιδευτικό την ώρα του μαθήματος.
Κάποια μαμά με ρώτησε αν γίνεται φασαρία τι κάνει ο εκπαιδευτικός την ώρα του μαθήματος.
Της απάντησα ότι προφανώς δεν καθόμαστε να κοιτάμε τα παιδιά αλλά προσπαθούμε με διάφορες τεχνικές οι οποίες δεν πετυχαίνουν πάντοτε και οι οποίες άλλωστε δεν προορίζονται για όλα τα παιδιά να επαναφέρουμε την τάξη.
Τους έθεσα έναν προβληματισμό λέγοντάς τους σαν τι μπορεί να κάνει ο εκπαιδευτικός αφού όπως και να φερθεί από μερικούς δύσκολους γονείς που δεν ικανοποιούνται με τίποτα θα κατηγορηθεί.
Φωνάζοντας στους μαθητές, προκαλεί ένταση και ψυχολογικά. Μιλώντας χαμηλόφωνα του παίρνουν τον αέρα. Άραγε ποια είναι η κατάλληλη μέθοδος; Όσο και αν αναρωτιόμαστε ίσως να μη τι βρούμε ποτέ.
Εμείς οι εκπαιδευτικοί ούτε έχουμε διδαχθεί στο Πανεπιστήμιο τρόπους πειθαρχίας αλλά ούτε μπορούμε να υποδυθούμε τον ρόλο του στρατιωτικού για να πειθαρχήσουμε τα παιδιά.
Γιατί όλοι οι ενήλικες ξεχνάμε το βασικό ότι τα παιδιά ειδικά τα σημερινά παιδιά είναι ανώριμα, κυρίως σε αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «συναισθηματική νοημοσύνη», είναι μικρομέγαλα από την τρυφερή παιδική ηλικία συμπεριφέρονται σαν μεγάλα δυστυχώς τις περισσότερες φορές σε λάθος πράγματα, είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι τρέχουν σαν καλοκουρδισμένα ρομποτάκια να προλάβουν τις σχολικές και ενδοσχολικές υποχρεώσεις ακολουθώντας τον ανταγωνισμό της σύγχρονης κοινωνίας και ικανοποιώντας τον αμέτρητο εγωισμό εμάς των γονιών τους.
Ξεχνάμε πως είναι παιδιά και πως πρέπει να παίξουν. Έχουν ανάγκη να συμπεριφερθούν όπως ταιριάζει σε ένα παιδί της ηλικίας τους. Τα παιδιά ειδικότερα εκείνα που έχουν περισσότερη ένταση θέλουν να εκτονωθούν.
Πως λοιπόν έχουμε την απαίτηση τα παιδιά να κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα σε κείνα τα άβολα ξύλινα καρεκλάκια για 90 ολόκληρα λεπτά ή έστω για 45 λεπτά παρακολουθώντας κάποιον ή κάποια να μιλάει και τις περισσότερες φορές να ακούνε κάτι αδιάφορο για αυτά ή κάτι που δυσκολεύονται να ανταποκριθούν;
Δεν είναι λογικό λοιπόν να κάνουν φασαρία;
Αλλά δυστυχώς δεν φταίει ούτε ο δάσκαλος για αυτό αλλά ούτε και τα υπόλοιπα παιδιά που προσπαθούν να μάθουν.
Ποιος μπορεί να βρει άραγε τη λύση;
Μήπως τελικά εμείς οι ίδιοι οι γονείς συμβουλεύοντας το δικό μας το παιδί και προσπαθώντας να γίνουμε πιο ανεκτικοί, πιο ανθρώπινοι σε κάποιες καταστάσεις;
* Η Μαρία Μαυρουδή είναι Δασκάλα στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Μοιρών
