Είναι αυτή η περίεργη ηλικία των terrible twos που ανάμεσα σε όλα τα άλλα που παρουσιάζει το παιδί σου (αχ, αυτά τα ξεσπάσματα μέσα στο σούπερ μάρκετ, όνειρο) δεν θέλει να τίποτα να μοιραστεί τα πράγματά του. Ουσιαστικά τα παιχνίδια του γιατί δεν έχει και πολλά άλλα πράγματα στην ιδιοκτησία του.
Τι παιδάκια έρχονται στο σπίτι, τι με φίλους κάνετε παρέα, τι δίνεις εσύ το καλό παράδειγμα με τη γενναιοδωρία σου, εκείνο εκεί, τίποτα. Τα θέλει όλα δικά του. Που είναι δικά του, εδώ που τα λέμε.
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την ηλικία το παιδί μαθαίνει την κτητικότητα. Το πόσο ωραίο είναι να έχεις δικό σου κάτι. Και κάνει τα πάντα για να προφυλάξει αυτό το κάτι. Ακόμα κι αν αυτό είναι μια τόση δα μπαλίτσα, που δεν αξίζει τίποτα. Για το ίδιο είναι «η μπάλα του» που αξίζει όλο τον κόσμο. Γιατί να τη μοιραστεί με τον Κωστάκη;
1. Μάθε να αντιμετωπίζεις ήρεμα τη συμπεριφορά του παιδιού σου και την άρνησή του να μοιραστεί τα παιχνίδια του.
2. Μην σκέφτεσαι ότι το παιδί σου είναι κακομαθημένο, εκτός κι αν είναι.
3. Μην ντρέπεσαι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
4. Βγάλε από το μυαλό σου το τι θα πει ο κόσμος, που έχει φάει γενιές και γενιές, έλεος κάπου, και σκέψου πώς νιώθει το παιδί σου σε αυτή την συγκεκριμένη φάση της ζωής του.
Δεν μπορείς να παραβιάσεις τη φυσικότητα της ανάπτυξής του. Και δεν πρέπει να το πιέσεις ούτε να το μαλώσεις.
Θα έχεις πολύ χρόνο μπροστά σου να του μάθεις γιατί είναι ωραίο να μοιραζόμαστε, και πώς ακριβώς γίνεται αυτό. Κυρίως γινόμενος εσύ πρότυπο. Μου δίνεις τώρα τα ρούχα σου να τα βάλω σε ένα πάρτι; Τι; Όχι;
