Συνήθως χρησιμοποιεί «κακές» λέξεις για πρώτη φορά στην ηλικία των 2,5 -3 ετών. Είναι ακριβώς εκείνο το αναπτυξιακό στάδιο, όπου το παιδί εξερευνά τον κόσμο, τους ανθρώπους, τα πράγματα, τις λέξεις.
Το παιδί θα πεί άσχημες λέξεις, επειδή τις άκουσε στο δρόμο, στον παιδότοπο, στο σχολείο, σε φιλικό ή ακόμη και στο ίδιο του το σπίτι. Θέμα έχουμε αν το παιδί συνεχίζει να χρησιμοποιεί κατ’εξακολούθηση «κακές» λέξεις. Σε αυτή την περίπτωση είναι που πραγματικά γεννιέται το πρόβλημα, και να τι πρέπει να κάνουμε και να μην κάνουμε:
Δεν ηθικολογούμε, αλλά επιχειρηματολογούμε εναντίον της βρισιάς, της υβριστικής συμπεριφοράς.
Δεν τιμωρούμε, δεν εκβιάζουμε, δεν μαλώνουμε γιατί έτσι ενισχύουμε αυτού του είδους τις συμπεριφορές.
Μερικές φορές, η αδιαφορία κάνει καλό.
Αν αντιδράσετε ήρεμα και συμπεριφερθείτε σαν να μην ακούσατε απολύτως τίποτα, το παιδί πείθεται πως μιλώντας άσχημα, δεν κάνει κάτι αξιοπρόσεκτο. Έτσι, το πιθανότερο είναι να μην την επαναλάβει.
Μόνο εσείς μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας να καταλάβει την έννοια της κακής κουβέντας και για ποιό λόγο δεν είναι σωστό να την χρησιμοποιεί.
Ξοδέψτε χρόνο να αναλύστε την συμπεριφορά του και μην αρκεστείτε σε κλασικά στερεότυπα, όπως «τα καλά παιδάκια δεν βρίζουν» κ.α.
Αν είστε οι ίδιοι γονείς που χρησιμοποιείτε άσχημες λέξεις κατ’εξακολούθηση μέσα ή έξω από το σπίτι ή σε περιπτώσεις έντονης διαμάχης, τότε δεν μπορείτε να συμβουλεύσετε το παιδί τι πρέπει και τι δεν πρέπει να πεί!
Ένα συχνό λάθος είναι να προσπαθήσουμε να δικαιολογήσουμε εκείνον που έβρισε, λέγοντας π.χ. πως ήταν θυμωμένος ή το είπε για πλάκα ή ήταν κουρασμένος.
Αν χρησιμοποιήσουμε δικαιολογίες, τότε μαθαίνουμε στο παιδί μας πως μπορεί κι εκείνο να βρίσει, αρκεί να έχει μια καλή δικαιολογία.
