Καθόμουν σε μια συνάντηση γονέων και άκουγα έναν μπαμπά 5 παιδιών να μιλάει με μια μικρή ομάδα μπαμπάδων. Είχε παιδιά σε διάφορες ηλικίες, από 7 μέχρι και 21 χρονών . Μιλούσε για διάφορα θέματα, αλλά τράβηξε την προσοχή όλων μας όταν είπε το εξής: «Όταν μπαίνετε στο σπίτι, πρέπει να παρατάτε τα πάντα, να αφήνετε ό,τι κρατάτε και να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας! Να τα αφήνετε να σκαρφαλώνουν κυριολεκτικά πάνω σας! Δεν φαντάζεστε πόσο σημαντικό είναι!»
Και τότε άρχισε να κλαίει. Δεν ήταν κλάμα θλίψης, ούτε από αυτά τα δάκρυα που με το ζόρι επιτρέπουν κάποιοι άνδρες ν φανούν. Ήταν πραγματικό κλάμα μετάνοιας.
Εγώ έχω 3 παιδιά, 2, 7 και 9 ετών. Όταν γεννήθηκε ο μεγάλος μου, ο Tristan, ήμουν 24 και φοιτητής… Ήμουν όλη μέρα στη σχολή και τα βράδια δούλευα σερβίροντας σε διάφορα μαγαζιά. Όταν γύριζα σπίτι, το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να πέσει πάνω μου το μωρό και να έχει όρεξη για παιχνίδι… Ήμουν τόσο εξαντλημένος που ήθελα απλά ησυχία… Όταν ήταν νήπιο, κυριολεκτικά προσπαθούσα να τον κατεβάσω από το πόδι μου στο οποίο είχε σκαρφαλώσει και κρατούσε γερά. Μερικές φορές, στα ρεπό μου,καθόμμουν στο πάτωμα και έπαιζα μαζί του, αλλά δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα μου…
Συνήθως ήθελα να κάνω μπάνιο, να φάω, να φιλήσω τη γυναίκα μου, να ελέγξω κάποια δουλειά για την επόμενη μέρα, να ξαπλώσω ή να στειίλω κάποιο mail. Tις μέρες που είχα ρεπό κοιμόμουν μέχρι την ώρα του μεσημεριανού και μετά σπάνια έβρισκα χρόνο για τα παιδιά.
Τώρα πια, ο Tristan είναι 9 χρονών, στην προ-εφηβεία και δεν μου δίνει καμία σημασία όταν γυρίζω σπίτι. Συνήθως κάθεται στον καναπέ, έχοντας τελειώσει τα μαθήματα του και ακούγοντας μουσική από τα ακουστικά… Στην καλύτερη περίπτωση, να βγάλει τα ακουστικά του για να με χαιρετήσει και να με ρωτήσει πώς ήταν η μέρα μου…
Νιώθω λες και προσπαθώ να κερδίσω το χαμένο χρόνο, να μου δώσει ξανά σημασία… Είναι πολύ καλό παιδί, γίνεται ανεξάρτητος και χωρίς καθόλου ενδιαφέρον για εμένα…
Όταν λοιπόν άκουσα αυτόν τον πατέρα να λέει πόσο σημαντικό είναι να αφήνουμε τα παιδιά να σκαρφαλώνουν πάνω μας μετά τη δουλεια, έπαθα σοκ… Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ και ήδη στα 9 χρόνια του Tristan παρατηρώ την αλλαγή της συμπεριφοράς του απέναντι μου. Δεν έχω 5 παιδιά, έχω μόνο 3 και θα έπρεπε να βρίσκω περισσότερο χρόνο γι’ αυτά… Ξαφνικά κατάλαβα γιατί έκλαιγε εκείνος ο μπαμπάς…
Την επόμενη μέρα επέστρεψα σπίτι από τη δουλειά, πάρκαρα στο συνηθισμένο σημείο μπροστα από το σπίτι και έβγαλα το κινητό μου να ψάξω κάτι που ήθελα. Τότε χτύπησε το παράθυρο και ήταν η 7χρονη κόρη μου, με έν χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και έναν απέραντο ενθουσιασμό που με έιδε πριν απ’ όλους. Περίμενε στο παράθυρο για να δει πότε θα φτάσω, και μόλις με είδε, κατέβηκε κάτω ενθουσιασμένη για να με αγκαλιάσει πρώτη. Και εγώ, και πάλι, δεν είχα γυρίσει ενθουσιασμένος, τρέχοντας μέσα στο σπίτι για να την δω…
Έκλεισα αμέσως το κινητό μου και της έκανα νόημα. Έτρεξε στην πόρτα του οδηγού και έκατσε αμέσως στα πόδια μου. Την αγκάλιασα σφιχτά και άρχισε να μου λέει οτι η δασκάλα της είναι έγκυος και πόσο ενθουσιασμένη ήταν με αυτά τα νέα. Μετά άρχισε να παίζει με το τιμόνι και προσποιούταν οτι οδηγούσε.. Τότε πήγαμε μέσα στο σπίτι, όπου η 2χρονη κορουλα μου έτρεξε και με αγκάλιασε από το πόδι όπως κάνει κάθε μέρα. Αυτήν την φορά όμως, δεν της χάιδεψα απλά το κεφάλι και έφυγα. Παράτησα τον χαρτοφύλακα στον καναπέ, τη σήκωσα στην αγκαλιά μου και την αγκάλιασα σφιχτά!
Τότε συνέβη το αναπάντεχο! Ο Tristan έβγαλε τα ακουστικά του, μας κοίταξε με απορία, σηκώθηκε από τον καναπέ και με αγκάλιασε διστακτικά χαμογελώντας. Ήταν μια δύσκολη μέρα στη δουλειά μου, αλλά ξαφνικά, όλα τα προβληματα μου λύθηκαν στην αγκαλιά της οικογένειας μου…
Εργαζόμενοι γονείς, το ξέρω οτι γυρίζετε σπίτι εξαντλημένοι και χωρίς διάθεση. Όμως χρειάζεται μόνο 5 λεπτά! Κάντε τα παιδιά την προτεραιότητα σας , παρατήστε τα πάντα και αγκαλιάστε τα!
