Η γονεϊκότητα είναι από τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής ενός ανθρώπου, καθώς φέρνει μεγάλες αλλαγές στο ζευγάρι, στις οποίες καλούνται να προσαρμοστούν, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν και να επενδύσουν στην οικογένεια τους. Στον κύκλο ζωής της οικογένειας, η απόκτηση του πρώτου παιδιού αποτελεί κομβικό σημείο, με τους δύο συζύγους να ψάχνουν συνεχώς για ισορροπίες. Τον πρώτο καιρό ίσως να νιώσουν οι γονείς ότι ο εαυτός τους περνάει σε δεύτερη μοίρα καθώς οι ανάγκες ενός βρέφους είναι αυξημένες, αλλά σύντομα αυτό εξομαλύνεται και το νέο μέλος εντάσσεται στην καθημερινότητα της οικογένειας.
Πόσο ομαλά γίνονται όμως τα παραπάνω, ώστε να ικανοποιούνται άμεσα και επαρκώς οι ανάγκες του νέου μέλους, αλλά και να βρουν οι γονείς τις δικές τους ισορροπίες; Κάποιες φορές οι νέοι γονείς από το άγχος και την αγωνία τους να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του νέου τους ρόλου εστιάζουν πάρα πολύ στα παιδιά, με αποτέλεσμα να παραμελούν όλους τους υπόλοιπους τομείς της ζωής τους. Κάποιες μητέρες αποφασίζουν να σταματήσουν ακόμα και να δουλεύουν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, γεγονός που συνεπάγεται ότι θα είναι 24 ώρες μαζί τους, ενώ άλλες μητέρες ξαναγυρίζουν στο εργασιακό περιβάλλον όπου οι απαιτήσεις είναι ιδιαίτερα αυξημένες και οι ίδιες αναγκάζονται να μένουν μέχρι αργά στην δουλειά.
Όποιο όμως από τα παραπάνω και να επιλέξουμε, το πιο σημαντικό είναι να περνάμε ουσιαστικό χρόνο με τα παιδιά μας. Ακόμα και αν είμαστε συνέχεια μαζί και δεν εργαζόμαστε, μπορεί να μην περνάμε πραγματικά ποιοτικό χρόνο, καθώς θα έχουμε στο μυαλό μας να διεκπεραιώσουμε άλλα καθήκοντα, όπως τις δουλειές του σπιτιού. Συνεπώς, δεν σημαίνει ότι επειδή είμαστε συνέχεια με τα παιδιά μας περνάμε πάντα και ουσιαστικό χρόνο μαζί τους. Ίσως σκεπτόμενοι τις προηγούμενες μέρες συνειδητοποιήσουμε ότι υπήρξε και μέρα που δεν παίξαμε ούτε δέκα λεπτά μαζί τους, καθώς ήμασταν απορροφημένοι με άλλα πράγματα, ενώ άλλη μέρα που μπορεί να είχαμε και περισσότερες δουλειές να βρήκαμε περισσότερο χρόνο για παιχνίδι.
Με τα παιδιά μας δένουν τα κοινά βιώματα, ο κοινός χρόνος και οι αναμνήσεις που δημιουργούμε μαζί τους και όχι ο δεσμός αίματος που μας ενώνει. Το ότι είμαι μπαμπάς ή μαμά ενός παιδιού, δεν σημαίνει ότι έχω χτίσει και έναν δεσμό μαζί του στον οποίο έχω επενδύσει. Ας προσπαθήσουμε ο χρόνος μας με τα παιδιά μας να είναι γεμάτος με συναισθήματα, χρώματα και εικόνες. Σίγουρα δεν έχουμε την όρεξη να το κάνουμε κάθε μέρα αυτό, ούτε είμαστε ρομποτάκια, αλλά ας είναι τουλάχιστον ο κανόνας αυτός και όχι η εξαίρεση στη ζωή τους. Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα, που σύντομα δεν θα μας έχουν ανάγκη, ας μην τους στερήσουμε αυτά τα βιώματα σε μια τόσο κρίσιμη ηλικία.
Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
