Ξέρω, ίσως να ακούγεται λίγο βαρύ. Αλλά πραγματικά αυτό το “κενό” στην επικοινωνία γονέων και παιδιών δημιουργεί ένα μεγάλο χάσμα στην αλληλοκατανόηση και στην ουσιαστική τους σύνδεση.
Η αμερικανίδα αρθογράφος Mignon McLaughlin έχει αναφέρει πως οι περισσότεροι γίνονται γονείς πολύ πριν πάψουν να είναι παιδιά. Εγώ μάλλον διαφωνώ εν μέρει με αυτή τη διαπίστωση καθώς πιστεύω πως κυρίως στον τομέα της επικοινωνίας και της σύνδεσης με το παιδί, παίζει καθοριστικό ρόλο το ότι οι γονείς έγιναν γονείς και ξέχασαν πως είναι να είσαι παιδί.
Η εποχή μας είναι δύσκολη για όλους. Οι έφηβοι ζουν στον κόσμο που τρομοκρατείται από ενήλικες. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν. Οι ενήλικες ζουν στον κόσμο που τρομοκρατείται από έφηβους. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν.
Τα παιδιά έχουν την τάση να κρίνουν τους γονείς τους όταν μεγαλώνουν και ειδικά κατά τα εφηβικά χρόνια. Η αλήθεια όμως είναι πως και οι γονείς πολλές φορές κρίνουν τα παιδιά από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Πολλές φορές τα συγκρίνουν και τα μειώνουν αναφερόμενοι στα επιτεύγματα άλλα παιδιών, άλλες πάλι κρίνουν τη συμπεριφορά τους αν και κατά πόσο είναι κόσμια και ευγενική κλπ.
Η πιο μεγάλη αλήθεια όμως είναι πως έχουμε ξεχάσει να ακούμε. Και τα παιδιά αυτό το εισπράττουν.
Και ολοένα κρύβονται.
Και ολοένα φοβούνται να φανερώσουν τις ανασφάλειές τους, τα λάθη τους, τα μυστικά τους.
Φοβούνται ότι δε θα τα ακούσουμε. Ότι θα προτρέξουμε να τα μαλώσουμε, να τους φωνάξουμε ή έστω να τα κρίνουμε κατά πόσο φέρονται σωστά ή λανθασμένα.
Όταν κανείς ξέρει να ακούει, μιλάει πάντα καλά, μας λέει ο Μολιέρος και σίγουρα δεν έχει άδικο. Αν αφουγκραστούμε τους παλμούς της ζωής των παιδιών μας, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να τους μιλήσουμε με τρόπο που θα μας ακούσουν.
Για τους έφηβους οι γονείς φαντάζουν ενοχλητικοί και παρεμβατικοί.
Οι γονείς από την πλευρά τους θέλουν να τα προβλέψουν όλα, μην τυχόν πάθει κάτι κακό το παιδί τους. Και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αρκεί να καταφέρουμε να το περάσουμε στα παιδιά ως ενδιαφέρον και όχι ως έλεγχο. Αρκεί να μπορούμε να τους κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου ώστε να προσέχουν μόνα τους, μιλώντας τους για τα όσα ενδεχομένως θα συναντήσουν και τι λύσεις ή επιλογές υπάρχουν.
Αν φανούμε ελεγκτικοί το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να μας κρύβουν περισσότερα πράγματα. Είναι στη φύση τους να αντιδράσουν στα γονεϊκά πρότυπα αλλά αυτή η αντίδραση είναι πιο ήπια (και μας φαίνεται πιο φυσιολογική) όταν δεν την παίρνουμε προσωπικά, όταν της δίνουμε χώρο και χρόνο να υπάρξει και όταν δεν χάνουμε την επαφή και την ουσιαστική σύνδεση με το παιδί μας.
Αυτό που είναι παρήγορο για όλους τους γονείς είναι πως τα παιδιά που έχουν μια καλή επικοινωνία με τους γονείς τους, περνώντας την εφηβεία και τα πρώτα νεανικά χρόνια, αρχίζουν να καταλαβαίνουν τους γονείς τους και να έρχονται πιο κοντά τους. Αρχίζουν να βλέπουν τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση και όχι μέσα από τα εφηβικά γυαλιά.
Όπως είχε πει και ο Μαρκ Τουαίην:
«Στα δεκατέσσερά μου, ο πατέρας μου ήταν τόσο ανόητος, που δεν τον άντεχα. Στα εικοσιένα μου διαπίστωσα έκπληκτος, πως μέσα σε επτά χρόνια είχε μάθει ένα σωρό πράγματα.»
Οπότε… τα πράγματα αποκαθίστανται αργά ή γρήγορα.
Ποιος αντέχει όμως μέχρι τότε;
