Αγαπητή Μαμά, Μπαμπά…
Αυτό είναι το γράμμα που θα επιθυμούσα να σου γράψω.
Ο τσακωμός μας αυτή τη στιγμή…Τον χρειάζομαι. Χρειάζομαι αυτόν τον τσακωμό και δεν μπορώ να σου τα πώ αυτα γιατί δεν ξέρω τον τρόπο να το κάνω και δεν βγάζει και νόημα. Αλλά χρειάζομαι αυτόν τον τσακωμό πολύ. Χρειάζομαι να σε μισήσω αυτι τη στιγμή και χρειάζομαι να το αντέξεις. Χρειάζομαστε να επιβιώσουμε ο ένας απο το μίσος του άλλου. Ούτε έχει σημασία η αιτία του τσακωμού: χαρτζηλίκι, διάβασμα, άπλυτα ρούχα, σχέσεις, φιλιές καλές, φιλίες κακές, ακατάστατο δωμάτιο, τι ώρα να επιστρέφω. Δεν έχει απολύτως καμμιά σημασία. Χρειάζομαι να σε αντιμετωπίσω και εσύ να με αντιμετωπίσεις. Χρειάζομαι να κρατάς γερά την άλλη άκρη του σκοινιού όσο έγω θα βρίσκομαι απένατι κρατώντας την άλλη, αναζητώντας τα κρατήματα αυτού του κόσμου…αυτού του πρωτόγνωρου για μένα κόσμου.
Νόμιζα οτι ήξερα ποιος είμαι, ποιός είσαι, ποιοί είμαστε. Αλλά τώρα δεν έχω ιδέα. Τώρα με αναζήτω και μπορώ κάπως να με βρω όταν έρχομαι σε τριβή μαζι σου. Όταν ξεπερνάω τα όρια για λίγο νιωθω οτι υπάρχω, νιώθω την οντότητα μου και για ένα λεπτο μπορώ να αναπνέυσω.
Γνωρίζω καλά οτι σου λείπει εκέινο το γλυκό παιδί που ήμουν. Το ξέρω γιατί και εμένα μου λείπει και αυτή η απουσία του με πονάει πολυ αυτή τη στιγμή.
Χρειάζομαι λοιπόν αυτό τον τσακωμό χωρίς να έχουν σημασία τα αρνητικά ή τα τεράστια συναισθηματά μου, δεν θα μας καταστρέψουν, ούτε εμένα ούτε εσένα.
Έχω ανάγκη να με αγαπάς ακόμα και στα χειρότερα μου, ακόμα κι αν σου μοιάζει οτι δεν σε αγαπώ. Έχω ανάγκη να αγαπήσεις τον εαυτό σου κι εμένα και για τους δυό μας αυτή τη στιγμή. Πρέπει να το αντέξεις κι εσύ όλο αυτο και το γνωριζω. είναι απαίσιο να νιωθεις ο “κακός¨ της υπόθεσης, το ίδιο νιώθω κι εγώ μέσα μου. Αν χρειαστεί να ζητήσεις κι εσύ βοήθεια απο ενήλικες, απο φίλους. Μπορείς και να μιλάς για μένα πίσω απο την πλάτη μου, δεν με πειράζει. Μονάχα μην με παρατήσεις, μην παραιτηθείς. Μην φύγεις απο όλο αυτό τον αγώνα. Τον χρειάζομαι.
Είναι ένας αγώνας ο οποίος θα με μάθει πως η σκιά μου δεν είναι μεγαλύτερη απο το φως μου. Ένας αγώνας που θα μου δείξει πως τα αρνητικά συναισθήματα δεν υπονοούν το ΄τελος μιας σχέσης. Ένας αγώνας που θα μου διδάξει να ακούω εμένα, ακόμα κι αν αυτό δυσαρεστεί άλλους.
Κι αυτός ο αγώνας θα λήξει. Και εσύ θα ξεχάσεις κι εγώ θα ξεχάσω. Και μετά θα επιστρέψει. Και θα σε χρειαστώ να κρατήσεις στα χέρια σου εκείνο το σχοινί ακόμα μια φορά. Ίσως να σε χρειαστώ να το κάνεις αυτό πολλες φορές για χρόνια ακόμα κι αν είναι βαρετό…
Το ξέρω πως το πιό πιθανό είναι ούτε καν να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά ή να μην σου τα αναγνωρίσω. Το πιο πιθανό είναι να σε κριτικάρω για την σκληρή σου δουλειά, σαν οτι και να κάνεις να μην μου είναι αρκετό.
Παρ’όλα αυτά βασίζομαι απόλυτα στην ικανότητα σου να μείνεις σε αυτόν τον αγώνα κι ας φέρνω αντιρρήσεις, κι ας γκρινιάζω, κι ας σωπαίνω.
Σε παρακαλώ κράτα την άλλη άκρη του σχοινιού. Και να ξέρεις οτι κάνεις ότι πιο σημαντικό χρειάζομαι αυτή την στιγμη.
Σαγαπώ, ο έφηβός σου.
Αυθεντικό κείμενο:© 2015 Gretchen L Schmelzer Ph
Ελεύθερη Μετάφραση: Σαμπά Ναταλί
Παιγνιοθεραπέτρια- Παιδοψυχολόγος
ΜSc Aναπτυξιακή Ψυχολογία
Πηγή: CHILDIT
