Ο γιος μου, στρέφει το βλέμμα του επάνω μου για να δει αν τον κοιτάζω τη στιγμή που μου δείχνει ότι μπορεί να κάνει push-ups.
Και το κάνω! Δεν γίνεται να μην τον κοιτάζω… απλά δεν γίνεται… Μου φαίνεται αδύνατο.
Είναι περίπου 7 το απόγευμα και οι δυο μας βρισκόμαστε στο σαλόνι κάνοντας ασκήσεις. Αυτή είναι η ρουτίνα μου τα τελευταία χρόνια. Όσο κουρασμένος και αν είμαι, στο τέλος της ημέρας, θα βάλω τον 1ος έτους γιο μου στην κούνια του για ύπνο, θα ανοίξω τον υπολογιστή μου και θα τον αφήσω στα χέρια της 6χρονης κόρης μου και θα κάνω τις ασκήσεις μου στο σαλόνι.
Ο Κωσταντίνος, είναι 4 ετών και δεν χάνει ποτέ το πρόγραμμά μου. Ποτέ!!! Αν και μερικές φορές έρχεται επάνω μου, ανεβαίνει στην πλάτη μου ενώ κάνω push-ups ή πηγαινοέρχεται με διαφορετικά ρούχα και στολές, με κάνει να νιώθω υπέροχα. Εννοώ, και ποιος δεν θέλει να κάνει γυμναστική με τον Hulk ή τον Spiderman.
Απόψε ωστόσο, κάνει push ups μαζί μου. Είναι συγχρονισμένος και ανεβοκατεβαίνει όπως και εγώ. Μάλιστα μιμείται και τη φωνή μου τη στιγμή που μετράω, εισπνέοντας και εκπνέοντας.
Και κάπου εκεί, εκείνη τη στιγμή, με κοίταξε κατάματα. Και τον κοίταξα και εγώ. Θέλει να τον κοιτάζω καθώς κάνει τα push-ups. Δεν μου λέει ότι θέλει να τον κοιτάζω. Απλά το νιώθω. Πρόκειται για τις στιγμές που δύσκολα ένας πατέρας θα τις ζούσε στο παρελθόν με το παιδί του. Και αυτό το παιδί, με έχει σαν πρότυπο και καταλαβαίνω ότι θέλει να γίνει ακριβώς σαν και εμένα… τον μπαμπά του.
Αυτό είναι το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο που έχει συμβεί στη ζωή μου και για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω ότι ήμουν έτοιμος για αυτό. Όχι, με τον γιο μου. Η μεγαλύτερη κόρη μου και εγώ είμαστε αρκετά δεμένοι. Από τη μέρα που γεννήθηκε, ήμουν πάντα στο πλευρό της και η αγάπη μας ήταν κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν.
Ακόμη και όταν χώρισα με τη μητέρα τους, η αγάπη μας αντί να εξασθενίσει, μεγάλωσε περισσότερο. Με τον Κωνσταντίνο όμως, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η Μαρία, ποτέ δεν έκανε ότι έκανα. Ο Κωσταντίνος κάνει ακριβώς ότι κάνω. Πατάει πάνω στα βήματά μου, τρώει το μήλο ακριβώς όπως εγώ, μιλάει όπως εγώ… είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου σε μικρογραφία. Και μου αρέσει πάρα πολύ που με μιμείται.
Νιώθω πώς έχω την υποχρέωση και την ευθύνη να του μάθω σωστά πράγματα. Πώς να είναι καλός άνδρας και σύζυγος. Πώς να φροντίζει τον εαυτό του και τη γυναίκα του. Απλά θέλω όλα να τα κάνει με τον σωστό τρόπο… Να τον καθοδηγήσω στο σωστό μονοπάτι… Νιώθω πώς έχω την ευκαιρία να γίνω ο πατέρας που ποτέ δεν είχα.
Πόσο τυχερός μπορεί να είναι ένας άνδρας, αν έχει τέτοια παιδιά στη ζωή του;
Από έναν μπλόγκερ και μπαμπά
