Οι σύγχρονοι μπαμπάδες έχουν πιο μαμαδίστικο ρόλο στο μεγάλωμα των παιδιών, χωρίς γκρίνια, είτε με λίγη έστω. Περνούν επτά φορές περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους απ’ ό,τι οι μπαμπάδες το 1970. Είναι η φυλή των σύγχρονων μπαμπάδων, οι οποίοι είναι ένα εξελιγμένο είδος.
Το αναρωτιέμαι τα απογεύματα στην παιδική χαρά, βλέποντάς τους να φτάνουν μαζί με τα παιδιά τους, φορτωμένοι με σακούλες παιχνίδια και ποδήλατα. Είναι οι μπαμπάδες της παιδικής χαράς και είναι πολλοί. Κάποιες μέρες, ξεπερνούν σε αριθμό τις μαμάδες και τις γιαγιάδες. Κάθονται υπομονετικά για ώρες, κουνάνε στην κούνια νήπια, τσουλάνε καρότσια με μωρά, ξεπλένουν κούκλες απ’ τα χώματα, κυνηγάνε μπόμπιρες και ταΐζουν γιαουρτάκια εν μέσω τσουλήθρας και τραμπάλας.
Είναι η φυλή των σύγχρονων μπαμπάδων, οι οποίοι είναι ένα εξελιγμένο είδος. Αλλάζουν πάνες, ξέρουν ν’ αποστειρώνουν μπιμπερό και μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει ζιπουνάκι. Δέχονται να συνοδέψουν τα πιτσιρίκια σε παιδικές χαρές και παιδότοπους (τα παιδικά πάρτι είναι ακόμα γυναικεία υπόθεση). Έχουν μάθει να φτιάχνουν κοτσιδάκια σε μικρές κορασίδες που δεν καταδέχονται να πάνε αχτένιστες στο σχολείο: «ξέρω να κάνω πλεξούδα, αλλά δεν μπορώ να κάνω με τίποτα τη γαλλική» μου έλεγε τις προάλλες ένας συνάδελφος. Μερικοί προχωρημένοι, καταφέρνουν να νταντέψουν δύο μικρά παιδιά όσες ώρες λείπεις στη δουλειά, χωρίς να σε παίρνουν δέκα τηλέφωνα το μισάωρο.
Κοντολογίς, οι σύγχρονοι μπαμπάδες έχουν πιο μαμαδίστικο ρόλο στο μεγάλωμα των παιδιών, χωρίς γκρίνια, είτε με λίγη έστω. (Οι έρευνες λένε ότι περνούν εφτά φορές περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους απ’ ό,τι οι μπαμπάδες το 1970). Κάποιοι αναλαμβάνουν δράση και στο μαγείρεμα, βάζουν πλυντήρια, απλώνουν (βέβαια δεν έχουν εξελιχτεί τόσο, ώστε να σιδερώνουν κιόλας), γενικά όμως προθυμοποιούνται να μοιραστούν τις δουλειές και τις αγγαρείες.
Εν πάση περιπτώσει, δείχνουν να κατανοούν πως ό,τι συμβαίνει μέσα σ’ ένα σπίτι δεν είναι κατ’ ανάγκη γυναικεία υπόθεση μόνο. Ο ειδικός θα το έλεγε πιο επιστημονικά: «ο σύγχρονος πατέρας κάνει προσπάθεια να ξεπεράσει τα στερεότυπα», εκείνα που του υποδεικνύουν ότι άμα ξεσκατώνει μωρό ή χτενίζει την κόρη του, θα πέσουν τα επίπεδα τεστοστερόνης του. Κι όταν, λόγω κρίσης, χάνει πολλές φορές το ρόλο του χρυσού χορηγού της οικογένειας, καταπίνει τα κόμπλεξ του και αναλαμβάνει τα παιδιά, για να φέρει η γυναίκα το ψωμί στο σπίτι. Μια γνωστή, σκληρά εργαζόμενη, σχολιάζοντας το γεγονός ότι ο άνδρας της και όχι η ίδια είναι κατά κύριο λόγο η γονεϊκή παρουσία στο σπίτι τους, μου είπε: «όταν το παιδί μας βλέπει εφιάλτη, φωνάζει μπαμπά, όχι μαμά».
Οι μπαμπάδες του 21ου αιώνα έχουν κάνει άλμα προόδου. Τους το αναγνωρίζουμε; Ή μήπως δεν τους εκτιμάμε όσο πρέπει; Αν κρίνουμε από το πώς γιορτάζεται η έρμη η γιορτή του πατέρα, μάλλον όχι. Μικρές οι πιθανότητες να τη θυμηθείς, με δεδομένο ότι ούτε και το περιβάλλον σου τη θυμίζει ιδιαίτερα. Σκέψου μόνο πόσες διαφημίσεις και υπενθυμίσεις έρχονται στον διαδικτυακό τοίχο και στα μέιλ σου όταν πλησιάζει η γιορτή της μητέρας. Άπειρες.. Η γιορτή της μητέρας είναι φεστιβάλ, η γιορτή του πατέρα είναι πάρτι με πέντε φίλους, εκείνους που θα το θυμηθούν.
Σίγουρα, τους αξίζει μεγαλύτερο πάρτι. Τους αξίζει μια γιορτή αντάξια της προόδου που κάνουν και των πολλαπλών ρόλων που αναλαμβάνουν στα πλαίσια της πατρότητας, γεγονός που δίνει μια άλλη διάσταση στην οικογένεια και στην κοινωνία. Η ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια Μπαρμπαλιού Ελισάβετ, το περιγράφει ωραία στο βιβλίο της «Η επιστροφή του άνδρα»: «Ο σύγχρονος άνδρας, µέσα από τον ρόλο του πατέρα, εισάγει νέα στοιχεία στην ανδρική του ταυτότητα, στοιχεία ανθρωποκεντρικά. Αναλαμβάνοντας τη συναισθηματική και φυσική φροντίδα των παιδιών του µπαίνει ενεργά στον νέο του ρόλο χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς, ανταποκρινόμενος το ίδιο αποτελεσματικά µε τη σύντροφό του. Ιδιαίτερα σήµερα, στις κρίσιµες κοινωνικοοικονοµικές συνθήκες που επικρατούν, ο σύγχρονος έλληνας άνδρας για να ανταπεξέλθει, τόσο στον ρόλο του ως πατέρας, όσο και στα καινούργια δεδομένα, θα χρειαστεί να ανατρέξει σε αξίες διαφορετικές από αυτές που ίσχυαν µέχρι σήµερα. Θα χρειαστεί να δείξει στο παιδί του καινούργιους δρόµους και εναλλακτικές, µε αποτέλεσµα, εκεί που δεν υπάρχει προοπτική, σταθερότητα και ασφάλεια, να τις δημιουργήσει… Ίσως αυτή η µετάβαση της ανδρικής ταυτότητας προς την πατρότητα θέσει τις βάσεις για µια ανθρωπινότερη και πιο δίκαιη κοινωνία»
Υ.Γ.: Αφιερωμένο στον άνδρα μου, έναν σύγχρονο μπαμπά. Και στον μπαμπά μου, έναν σύγχρονο παππού.
Λίλα Σταμπούλογλου
protagon.gr
