Μία επίσκεψη σε σπίτι φίλων ή ένα πρωινό στην παιδική χαρά αρκεί για να καταλάβει ένας γονιός πόσο στενοκέφαλη και “κωδικοποιημένη” είναι η κοινωνία μέσα στην οποία μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Η πρώτη ερώτηση που κάνουν οι μεγάλοι σ’ ένα μικρό αγόρι δεν είναι αν τους αρέσει η αριθμητική ή ποιο έργο παρακολούθησε τελευταία στο θέατρο, αλλά αν παίζει μπάλα και πόσα καλάθια βάζει στην μπασκέτα. Η κοινωνία μας είναι οργανωμένη μ’ έναν τέτοιο τρόπο ώστε όταν ένα αγόρι δεν παίζει μπάλα ή κάποιο άλλο άθλημα, τότε κάτι δεν πάει καλά!
Ε, ναι λοιπόν! Ο γιος μου όχι μόνο δεν παίζει μπάλα αλλά δεν βλέπει κιόλας. Τραγωδία! Σωστά; Ο γιος μου ωστόσο διακατέχεται από πνεύμα ομαδικότητας και συνεργασίας, έχει κριτική σκέψη ρωτώντας διαρκώς πράγματα επί παντός επιστητού, δεν του αρέσει να κάθεται μπροστά στην τηλεόραση με τις ώρες κι έχει μεγάλη δίψα για μάθηση αναζητώντας διακαώς απαντήσεις στις απορίες του. Ο κόσμος όμως δεν έχει τι να τον ρωτήσει, παρά «για πες λοιπόν, παίζεις μπάσκετ;». Αλήθεια τώρα; Αυτό το 13χρονο αγόρι, που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, πρέπει συνεχώς να απαντάει στο γιατί δεν του αρέσουν τα σπορ;
Μέχρι τα 11 του τον έβλεπα να τρέχει, με μισή καρδιά, στο γήπεδο και να παριστάνει ότι χαίρεται όταν οι συμπαίκτες του έβαζαν γκολ. Ως γονείς, τον ενθαρρύναμε να ασχοληθεί με διάφορα αθλήματα, όμως κανένα δε του άρεσε. Πολύς κόσμος με κοιτούσε επικριτικά όταν έλεγα ότι ο γιος μου δεν ενδιαφέρεται για ποδόσφαιρο κι ότι εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό.
Στην κοινωνία μας υπάρχει η πεποίθηση ότι όταν ένα αγόρι δεν παίζει μπάλα με τους φίλους του, τότε δεν είναι κοινωνικό και κάθεται χωρίς να κάνει τίποτα.
Λίγοι όμως ασχολούνται με το αν τα παιδιά διασκεδάζουν με αυτό ή αν το κάνουν μόνο και μόνο γιατί το «κάνουν και οι άλλοι». Και δυστυχώς, τα αγόρια πολλές φορές πιέζονται, εμμέσως, από την οικογένεια να ασχοληθούν με τα σπορ καταλήγοντας στο να περνούν αρκετά χρόνια προπονήσεων, μέχρι να καταλάβουν κάποια στιγμή ότι απλώς έχασαν πολύτιμο χρόνο τον οποίο θα μπορούσαν να είχαν διοχετεύσει σε δραστηριότητες που προτιμούσαν περισσότερο.
Χρωστάμε στα παιδιά μας το καλύτερο. Ας τα αφήσουμε να επιλέξουν με τι θέλουν να ασχοληθούν. Δεν πειράζει αν δεν θέλουν να γίνουν αθλητές ή να παίζουν μπάλα με τους φίλους τους. Αν βρίσκουν αλλού περισσότερο ενδιαφέρον και διασκέδαση, έχει καλώς. Σημασία έχει να είναι χαρούμενα και να ζουν την παιδική τους ηλικία όπως τους αξίζει.
