Κάτι που πήρε χρόνια να καταφέρει ο ίδιος…
Σήμερα έγινε ένα σπουδαίο γεγονός.
Ο μικρός μου γιος έβγαλε το πρώτο του δόντι.
Σπουδαίο δεν είναι ως γεγονός από μόνο του ‒ θεωρητικά, την εβδομάδα που μας πέρασε θα έγιναν και πιο σημαντικά γεγονότα, αλλά για τον ίδιο ήταν ένα τρομερά ευχάριστο συμβάν, άρα και για μένα επίσης.
Ο Διονύσης, όπως και εγώ, όταν ήμουν μικρός, έχει αργή ανάπτυξη. Στην τάξη του είναι ο πιο κοντός και ο μόνος που δεν είχε (μέχρι αυτή την Κυριακή 18 Μαρτίου, ημέρα που θα γιορτάζουμε με παρελάσεις στο σαλόνι και άλλα τέτοια events) βγάλει ακόμα ούτε ένα δόντι. Αυτό το δόντι προσπαθούσε καιρό να το βγάλει, το κουνούσε, το τραβούσε, αλλά δεν είχε φτάσει ακόμα η ώρα του. Χθες κάτσαμε μαζί δύο φορές, εγώ ως οδοντίατρος, αυτός ως ασθενής, το έπιασα από δω, το τράβηξα από κει, τίποτα. Σήμερα το πρωί ξύπνησα από τις πανηγυρικές φωνές του.
Σύμφωνα με τις τρομερά ταραγμένες περιγραφές του, το δόντι βγήκε στον ύπνο του, όταν ξύπνησε ένιωσε ένα πράγμα στα ούλα του και κατευθείαν έφτυσε κάτι στο χέρι του, που για τεράστια χαρά του ήταν το δόντι του. Οι πανηγυρισμοί ξεκίνησαν το πρωί και τελείωσαν λίγο πριν κοιμηθεί το βράδυ, όταν και μου είπε να βάλω το κουτάκι με το δόντι στην τσάντα του για να το πάρει μαζί του στο σχολείο.
Ο Διονύσης έχει ένα άλλο σπουδαίο χαρακτηριστικό για την ηλικία του. Αυτοσαρκάζεται. Λέει με τρομερή ευκολία ότι είναι ο πιο κοντός της τάξης του και μάλιστα μια μέρα είπε στη μαμά του ότι ευτυχώς που είναι ο πιο κοντός γιατί στη χριστουγεννιάτικη συναυλία θα κάθεται μπροστά-μπροστά και θα μπορεί να τον βλέπει πιο καλά.
Στο τέλος του περασμένου σχολικού τριμήνου πήγαμε στο σχολείο να ακούσουμε τι ζημιές έχουν κάνει τα παιδιά μας. Η δασκάλα του Διονύση, αφού μας είπε ότι είναι καλός ως μαθητής και άτακτος ως άνθρωπος, μας μίλησε με πολλή αγάπη για ένα συμβάν που της είχε κάνει εντύπωση. Κάποιοι φίλοι του κορόιδευαν ένα κοριτσάκι επειδή κι αυτό είναι κοντό, αποκαλώντας την μικρή. Το κοριτσάκι στενοχωρήθηκε και το συμβάν έγινε θέμα το οποίο, αφού πρώτα καταγγέλθηκε, μετά συζητήθηκε στην τάξη. Και εκεί που το συζητούσαν και ακουγόντουσαν διάφορες απόψεις σηκώθηκε ο Διονύσης μπροστά σε όλους και είπε στους φίλους του ότι αυτόν δεν τον λένε «μικρό» ούτε τον κοροϊδεύουν επειδή είναι φίλοι. Και ότι το θέμα δεν είναι αν είναι κοντή η συμμαθήτριά τους αλλά αν την έχουν φίλη ή όχι και ότι την κοροϊδεύουν μόνο και μόνο επειδή δεν είναι φίλη τους. «Αν είναι να κοροϊδεύουν αυτήν», τους είπε, ας κοροϊδεύουν κι εκείνον. Και μας είπε η δασκάλα ότι όλοι κοιτούσαν τον Διονύση και ότι δεν μίλαγε κανείς και στο τέλος δεν μίλησε ούτε η ίδια, αφού το θέμα λύθηκε με την παρέμβασή του, κάτι που φάνηκε και τον επόμενο, οπότε και σταμάτησαν τα συγκεκριμένα πειράγματα.
Ο Διονύσης έχει ένα άλλο σπουδαίο χαρακτηριστικό για την ηλικία του. Αυτοσαρκάζεται. Λέει με τρομερή ευκολία ότι είναι ο πιο κοντός της τάξης του και μάλιστα μια μέρα είπε στη μαμά του ότι ευτυχώς που είναι ο πιο κοντός γιατί στη χριστουγεννιάτικη συναυλία θα κάθεται μπροστά-μπροστά και θα μπορεί να τον βλέπει πιο καλά. Ήμουνα για χρόνια ο πιο κοντός στην τάξη. Στο δημοτικό ήμουν αρκετά δημοφιλής και με αγαπούσαν τα κορίτσια. Στο γυμνάσιο η υψομετρική διαφορά με τα άλλα αγόρια εκτοξεύτηκε. Οι συμμαθητές μου έφευγαν για τις διακοπές του καλοκαιριού μικρά παιδάκια κι επιστρέφανε νταγλαράδες, με πρώιμο μουστάκι, κοκοράκι στη φωνή και δεκαπέντε παραπάνω πόντους στο μπόι. Κι εγώ εκεί, να περιμένω την ανάπτυξη, όπως ο ελληνικός λαός τα τελευταία δέκα χρόνια.
Τα κορίτσια σταμάτησαν να με αγαπούν. Στα πάρτι μάζευα όλο το στραπατσαρισμένο μου θάρρος και πήγαινα να ζητήσω από αυτές που μου άρεσαν να χορέψουμε μπλουζ και αυτές μου λέγανε «σόρι, πονάνε τα πόδια μου» ή κάτι τέτοιο τρομερά απαξιωτικό και μόλις τους ζητούσε σε χορό ο ψηλός φεύγανε σφαίρα, τον αγκαλιάζανε και στριφογυρνούσαν, δημιουργώντας ένα θλιβερό θέαμα που μισούσα να βλέπω από το 1.55 μου (ίσως να λέω και πολλά). Και όλη η άνεση που είχα με το ύψος μου στα χρόνια του δημοτικού πήγε χαμένη με τις πρώτες απορρίψεις και τη συνειδητοποίηση ότι τελικά ήμουνα μικρός, όπως το κοριτσάκι στην τάξη του Διονύση.
Ένα καλοκαίρι ψήλωσα κι εγώ επιτέλους, δεν θυμάμαι ποιο καλοκαίρι ήταν αυτό, της Α’ ή της Β’ Λυκείου. Τότε έφτασα κοντά στο σημερινό μου ύψος, στο θηριώδες 1.73, αλλά η ψυχολογία μου είχε καταρρακωθεί. Πέρασα φριχτά εφηβικά χρόνια, λίγο επειδή μισούσα το σχολείο, λίγο επειδή τσακωνόμουνα με τους δικούς μου και κυρίως λόγω μιας εσωτερικής βαθιάς στενοχώριας που ίσως να οφειλόταν στο ότι είχα χάσει την αυτοπεποίθησή μου.
Την ξαναβρήκα μετά το σχολείο, όπως και την άνεση να αγαπάω και να κοροϊδεύω τις αδυναμίες μου, να αυτοσαρκάζομαι, να γελάω με αυτά που γελάνε και οι άλλοι. Όλα μου έγιναν πιο εύκολα γιατί με τον καιρό έμαθα να αγαπάω τον εαυτό μου. Βλέπω τον μικρό μου γιο να κάνει αυτό που εμένα μου πήρε χρόνια να καταφέρω, να νιώθει άνετα με αυτό που είναι και αυτό που έχει και τον χαίρομαι. Νιώθω ότι έχει ήδη κατακτήσει κάτι σπουδαίο.
Δεν θα αφήσει κανέναν να τον κάνει να νιώσει άσχημα για κάτι που ο ίδιος δεν θεωρεί κακό και αυτό είναι σπουδαίο επίτευγμα. Αύριο θα πάει στο σχολείο με το κουτάκι με το δόντι για να το δείξει περήφανα στους συμμαθητές του και την επόμενη φορά που θα κοροϊδέψουν κάποιον για το ύψος του θα είναι πάλι εκεί να τον υπερασπιστεί.
4moms.gr
