του Γιώργου Χριστόπουλου*
Μια τραγική σύγχρονη πραγματικότητα και μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις κοινωνικής ανισότητας (μια άλλη είναι το θέμα της στρατιωτικής θητείας) εναντίον των ανδρών είναι ο τρόπος που το οικογενειακό δίκαιο στο δυτικό κόσμο αντιμετωπίζει το διαζευγμένο πατέρα.
Χωρίς να αμφισβητείται ο ιδιαίτερος ρόλος της μητέρας και το τιτάνιο έργο της, είναι ξεκάθαρο ότι ο πατέρας θεωρείται από το νομοθετικό πλαίσιο ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Ο γονεϊκός του ρόλος αμφισβητείται και ο διαζευγμένος πατέρας μετατρέπεται σε επισκέπτη με τις συνέπειες να είναι ολέθριες για τα παιδιά αλλά και για τους ίδιους τους μπαμπάδες.
Είναι εντυπωσιακό, δε, πόσο λίγο χώρο έχουν αφιερώσει οι σύγχρονες κοινωνικές επιστήμες στο θέμα και ιδιαίτερα στις συνέπειες του διαζυγίου στον πατέρα λόγω της εσφαλμένα “αδιαμφισβήτητης” από τη νομοθεσία μητρικής επιμέλειας. Ο χωρισμένος μπαμπάς που σέβεται το ρόλο του υφίσταται την οδύνη της απώλειας καθημερινά, χάνοντας από τη ζωή του το σημαντικότερο πράγμα που έχει. Κι όταν το διαζύγιο δεν είναι συναινετικό, υπάρχουν μπαμπάδες που δεν βλέπουν τα παιδιά τους σχεδόν ποτέ. Γνωστός μου έχει να δει τα παιδιά του μήνες, λόγω της κόντρας με τη μητέρα που έχει φτάσει στα δικαστήρια.
Η μονομερής, αποκλειστική επιμέλεια, πέρα από τις συναισθηματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις σε πατεράδες και παιδιά, τρέφει τον αυταρχισμό και την ασυδοσία του κυρίαρχου (της μητέρας στην παρούσα περίπτωση), όπως πράττει κάθε μονομερής νομοθετική πράξη (βλέπε εργατική νομοθεσία και τη σχέση εργοδότη-εργαζόμενου στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη κοινωνία). Κι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ή “αυτόματη” επιμέλεια στη μητέρα είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι ένα μέτρο προστασίας της μητρότητας, αλλά ένα συντηρητικό, απαρχαιωμένο μέτρο που στηρίζει την πατριαρχία, τον “παραδοσιακό” τύπο πατέρα που δεν ασχολείται με τα παιδιά του και τη μητέρα “δούλα και κυρά” που πρέπει να κάνει όλες τις δουλειές και να είναι ο αποκλειστικός γονέας. Συχνά οι διαζευγμένες μητέρες εξαντλούνται σωματικά και ψυχικά σηκώνοντας μόνες ένα τεράστιο βάρος ευθύνες και δυστυχώς υπάρχουν ανάμεσά μας πολλοί χωρισμένοι πατέρες “παλαιάς κοπής” που δεν ενδιαφέρονται για την ανατροφή των παιδιών τους και βολεύονται με την κατάσταση.
Χίλια μπράβο λοιπόν στους Κύπριους πατέρες και στο Cyprus Fatherhood Initiative και μακάρι να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους κι εδώ.
* Ο Γιώργος Χριστόπουλος είναι πρόεδρος ΙΝΕ- ΓΣΕΕ/ΟΙΕΛΕ και γενικός γραμματέας Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας και φυσικά μπαμπάς.
