Παιδιά, να ρωτάτε να μαθαίνετε, να μη βγάζετε συμπεράσματα, να μην τα χώνετε σε οποίον δείχνει έξω από τα νερά του και αν μπορείτε να βοηθάτε.
Περιμένοντας στην ουρά στο μετρό για εισιτήριο, παρατηρώ ένα παιδί στα 16-17 περιποιημένο να πηγαινοέρχεται αγχωμένο στην ουρά.
Λέω από μέσα μου κάτι δε πάει καλά (μετά από τόσα χρόνια βιωματικής εμπειρίας τα πιάνει αμέσως το ρημάδι το μάτι μου).
Φτάνει ένα άτομο πριν από μένα και το παιδί ακόμα εκεί να πηγαινοέρχεται.
Και ξαφνικά γέρνει και μου λέει…”Κύριε εμένα είναι η σειρά μου πρέπει να βγάλω εισιτήριο”.
Από τον τόνο της φωνής και τον τρόπο ομιλίας τον έπιασα αμέσως. “Βεβαίως αγόρι μου, βγάλε το εισιτήριο σου”.
Κι εκεί αρχίζει η μουρμουρά από πίσω…
Τόση ώρα άδω , προσπαθεί να χωθεί, τι ανατροφή είναι αυτή, γι αυτό δε πάμε μπροστά κλπ.
Γυρνά και τους λέω…εγώ έδωσα τη σειρά μου, ηρεμήστε.
Με αργές αγχωτικές κινήσεις πατεί τα κουμπιά…βλέπω πως κρατεί μονό δυο 50λεπτα.
Του λέω “Γράφει 1, 40 δε θα σου φτάσουν”…αγχώνεται, τραυλίζει και λέει: “Α δε θα μπορέσω να πάω δε το ήξερα” και φεύγει πιο κει να ψάξει στο τσαντάκι του.
Φορτίζω το δικό μου εισιτήριο με το ένα μάτι να κοιτάξει προς τα δεξιά μου.
Έρχεται και μου λέει…”Εντάξει βρήκα χρήματα”..
Αρχίζουν οι φωνές από πίσω…
Τι θα γίνει με σένα αγοράκι μου…
Το κάθε καλόπαιδο πάει και χώνεται…
Το βλέπω και γουρλώνουν τα μάτια του… και λέει με μια δυνατή αλλά ήρεμη flat φωνή…”ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΣ”.
Οι μισοί πάγωσαν, οι άλλοι μισοί συνέχισαν το χαβά τους και την ειρωνεία.
Με τρεμάμενες κινήσεις κι αφού τον βοήθησα στη διαδικασία έβγαλε το εισιτήριο του.
Προσπάθησα να τους εξηγήσω το πόσο δύσκολο, αγχωτικό και χρονοβόρο είναι για ένα άτομο με αυτισμό να κάνει αυτή τη διαδικασία.
Μαλάγα σε τοίχο….η απάντηση ήταν ότι δε πρέπει να τα αφήνουν μονά τους αλλιώς να κάθονται σπίτι (!!!!).
Το ακλούθησα διακριτικά μέχρι να βεβαιωθώ ότι μπήκε στο τρένο, μιας κι εγώ δε θα έμπαινα.
Γύρισε προς το μέρος μου και χωρίς οπτική επαφή, μου λέει “Σας ευχαριστώ να είστε καλά”, με αυτή τη flat φωνή χωρίς εμφανές συναίσθημα του άτομου με αυτισμό.
Από εκείνη την ώρα δεν έχω σταματήσει να τον σκέφτομαι, γιατί έβλεπα τον Θοδωρή μου σε αυτό το παιδί.
Παιδιά, να ρωτάτε να μαθαίνετε, να μη βγάζετε συμπεράσματα, να μην τα χώνετε σε οποίον δείχνει έξω από τα νερά του και αν μπορείτε να βοηθάτε.
Αυτό μονό.
Άντε καλημέρα και καλή εβδομάδα
Κείμενο: Χρήστος Κωνσταντόπουλος στην ομάδα: ΔΟΕ Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας.
