Με το χωρισμό, το παιδί αισθάνεται ότι «χάνει» τον ένα γονιό του, συνήθως τον πατέρα. Περνάει μια φάση αβεβαιότητας για το μέλλον, άγχους και πανικού, η οποία ακολουθείται από μια περίοδο τραυματικής προσαρμογής.
Γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω του, αισθάνεται εγκαταλειμμένο, διακατέχεται από ενοχές, γιατί θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο γι’ αυτό που συνέβη, ιδίως αν δεν έχουν μεσολαβήσει οι αναγκαίες συζητήσεις. Όλη αυτή η διαδικασία κινητοποιεί το «άγχος αποχωρισμού» και το παιδί νιώθει θλίψη και ενοχές.
Σ’ αυτό, δυστυχώς, συμβάλλει η απώλεια που βιώνουν και οι ίδιοι οι γονείς αίσθημα που διαφέρει για εκείνον που επεδίωξε το διαζύγιο από εκείνον που το αποδέχθηκε, αλλά που ριζώνει για καιρό στο συναισθηματικό κόσμο τους. Ακόμα κι όταν το διαζύγιο εκδίδεται συναινετικά και ήρεμα, η μητέρα και ο πατέρας πρέπει να αποδεχθούν ότι τελείωσε η κοινή τους πορεία, η αλληλοϋποστήριξη στην οποία είχαν συνηθίσει τόσα χρόνια, η ευχέρεια να συναποφασίζουν και να δρουν από κοινού για τα καθημερινά ζητήματα των παιδιών.
Αντιλαμβάνονται ότι κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής τους, με πικρίες και παράπονα, πιθανόν και από τις δύο πλευρές, αισθάνονται ότι βιώνουν μία αποτυχία και σκέφτονται ότι «η ζωή συνεχίζεται», αλλά από τη θεωρία ως την πράξη η απόσταση είναι τεράστια και τα βήματα αργά συχνά μάλιστα οδυνηρά.
Η μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους αναστατώνει και τους δύο και δημιουργεί μια σειρά από πρακτικά ζητήματα – δύο σπίτια για τα παιδιά, ραντεβού για συναντήσεις, έξοδα, ζήλιες και ένα σωρό άλλα. Όλα αυτά έχουν τις συνέπειές τους, πόσω μάλλον για τα ιδιαίτερα «δύσκολα διαζύγια» με τις πολλές και έντονες αντιπαλότητες που αποτελούν περίπου το 30% του συνόλου.
Σημαντική παράμετρος για το παιδί είναι η αλλαγή στο βιοτικό επίπεδο.
Σε αρκετά διαζύγια, ο πατέρας, είτε επειδή πράγματι δεν δύναται είτε επειδή είναι θυμωμένος με την πρώην σύζυγό του ή αδιαφορεί, αφήνει πολλά κενά στις οικονομικές υποχρεώσεις προς τα παιδιά του, με αποτέλεσμα αυτά να βγαίνουν σημαντικά χαμένα. Άλλες φορές, η μητέρα από πικρία γίνεται παράλογα απαιτητική, μεταφέροντας στο παιδί την αίσθηση ότι κάποιες ανάγκες του δεν καλύπτονται, όπως θα έπρεπε, από τον πατέρα του.
Όταν αποφασίσετε να χωρίσετε, καλό είναι…
# Nα υπάρχει διάλογος μεταξύ σας.
# Nα ενημερώσετε το παιδί σας γι’ αυτό που συμ€βαίνει με απλά λόγια, σύμφωνα πάντα με την ηλι€κία του.
# Να μην του κρύψετε ότι κάποια πράγματα θα αλλάξουν, αλλά να επιμείνετε ότι η ζωή θα ξαναβρεί τους ρυθμούς της και οι τυχόν αλλαγές δεν θα είναι εις βάρος του.
# Να του τονίσετε ότι δεν μπορείτε να ζείτε όλοι κάτω από την ίδια στέγη πλέον, αλλά θα είστε για πάντα μαμά και μπαμπάς. Έτσι θα είστε πιο ήρεμοι απέναντί του.
# Να αποσαφηνίζετε στο παιδί ότι μπορεί να άλλαξαν πολλά στη μεταξύ σας σχέση, όμως η αγάπη προς εκείνο θα παραμένει ισχυρή.
# Nα το ενθαρρύνετε να εκφράσει τα συναισθήματά του, τη στενοχώρια του, τις απορίες του.
# Nα το διαβεβαιώσετε ότι δεν ευθύνεται αυτό για το χωρισμό σας, ούτε θα μπορούσε να τον απο€€τρέψει
# Nα του αποδεικνύετε την αγάπη σας, αλλά να αντιμετωπίζετε και τη δυσπιστία του.
# Nα μην χάνετε την επαφή σας με το παιδί αν είστε ο γονιός που φεύγει από το σπίτι.
#Nα διευκολύνετε την επικοινωνία του παιδιού με τον άλλο γονιό, εφόσον έχετε την επιμέλεια.
# Nα διατηρηθούν οι βασικές καθημερινές συνήθειες του παιδιού, όπως είναι ο προσωπικός του χώρος, το σχολείο του, οι φίλοι του, η γειτονιά του.
# Να παρατηρείτε οποιαδήποτε αλλαγή συμπεριφοράς του παιδιού, π.χ., αυξημένο άγχος, θλίψη, επιθετικότητα, προβλήματα στον ύπνο κ.λπ.
Από το βιβλίο Οι γονείς κάνουν την διαφορά
akappatou.gr
