Αυτό… που τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα και μαζί τους και εμείς είναι κάτι που δεν το αντιλαμβανόμαστε στην καθημερινότητά μας. Όταν κάνουμε ο καθένας από εμάς τα δικά μας νοσταλγικά ταξίδια τότε συνειδητοποιούμε πόσο γρήγορα μεγάλωσαν τα μωρά μας.
Πότε ήταν μηνών, πότε έγινε χρονών, πότε έκανε τα πρώτα του βήματα, πότε πήγε παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο δημοτικό και τελικά πότε μας έβγαλε γλώσσα για πρώτη φορά…
Το μωράκι που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς τη δική μας βοήθεια σήμερα γυρνάει το σπίτι ανάποδα όταν του απαγορεύουμε να παίξει στο τάμπλετ δέκα ώρες την ημέρα…
Και όμως εκείνη τη στιγμή που ξεσπάει στο σπίτι πόλεμος για ένα μηχάνημα ή για χίλιους δύο άλλους λόγους μέσα στα νεύρα μας λέμε, να μεγαλώσει να ηρεμήσω…
Και μετά σε κατάσταση νηφαλιότητας και ηρεμίας παίρνουμε την ευχή μας πίσω και σκεφτόμαστε με νοσταλγία τις στιγμές που έχουμε μέχρι σήμερα βιώσει σε αυτό το ταξίδι της γονεϊκότητας που ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια…
Αν με ρωτήσετε αν θα ήθελα να ήταν πάλι μωρά θα απαντούσα πως όχι…Δεν θα άντεχα ξανά να τα αλλάζω πάνες, να ξυπνάω μέσα στη νύχτα για να τους φτιάξω γάλα, να καρδιοχτυπώ όταν αρρωσταίνουν επειδή δεν μπορούν να μου πούνε τι ακριβώς αισθάνονται, αν πονάνε, διψάνε, κρυώνουν ή ζεσταίνονται…
Θα ήθελα όμως να σταματούσε ο χρόνος σ’ αυτήν εδώ την ηλικία. Πρωτάκια που ετοιμάζονται για την δεύτερη τάξη του δημοτικού. Και ας βγάζουν γλώσσα και ας είναι ατίθασα και ας μην ξέρουν τι θέλουν ορισμένες φορές και ας μαλώνουν μεταξύ τους…Έχω καταλήξει οτι αυτή είναι η αγαπημένη μου ηλικία για πολλούς και διάφορους λόγους.
Πρώτον γιατί πλέον μπορούμε να συζητήσουμε και να συνεννοηθούμε. Δεύτερον γιατί εκφράζουν τα συναισθήματά τους και σου μεταδίδουν την αγάπη τους. Τρίτον γιατί ακόμα τα έχεις προστατευμένα στο οικογενειακό περιβάλλον και βλέπουν εντός τους φίλους και τις φίλες τους και τέταρτον γιατί ξέρεις οτι ακόμα σου λένε τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα…
Μάλιστα καμιά φορά τους το λέω…πόσο θα ήθελα να μείνουν έτσι για χρόνια και εκείνα φυσικά αντιδρούν γιατί δεν κρατιούνται. Ανυπομονούν να βγούνε εκεί έξω και να ζήσουν τη ζωή τους. Ονειρεύονται πότε θα κάνουν τις πρώτες βόλτες με φίλους και φίλες εκτός παιδικής χαράς, πότε θα πάνε εκδρομές εφηβικές, πότε θα δοκιμάσουν ανθρακικό (ευτυχώς δεν ανυπομονούν για μπύρες, κάτι είναι και αυτό), πότε θα παντρευτούν….Ε’ ναι δεν μας έφταναν όλα τ΄άλλα ονειρεύονται και τους γάμους από τώρα …Έχουν ξεκινήσει και οι πρώτες ερωτήσεις σχετικά με τα μωρά και πως έρχονται στον κόσμο και γενικά χαμός…
Μια μέρα λοιπόν την προηγούμενη βδομάδα σε μια στιγμή από εκείνες που θέλεις να τα σπάσεις όλα επειδή το σπίτι είναι άνω-κάτω τα έβαλα με τον άνδρα μου για κάτι που είχε αφήσει μέσα στη μέση. Του λέω λοιπόν «Δεν μου φτάνει που κυνηγάω τα παιδιά θα κυνηγάω και εσένα» και η απάντηση-μαχαιριά στην καρδιά ήταν η εξής «Σε λίγα χρόνια θα κυνηγάς πάλι μόνο εμένα γιατί εκείνα θα φύγουν».
Το σοκ μεγάλο… όχι δεν θέλω να μεγαλώσουν άλλο θέλω να μείνουν πάντα επτά άντε οκτώ χρονών…πολλά ζητάω;
Πως θα αντέξω την απόλυτη αρμονία των πραγμάτων σ’ ένα σπίτι δίχως γέλια, φωνές, τσιρίδες και κυρίως χωρίς αυτά τα μεγάλα θεατρικά έργα που παίζονται καθημερινά στους πάγκους της κουζίνας, πάνω στα κρεβάτια, στο γραφείο μου, στα πατώματα, στα μπάνια και όπου αλλού εμπνευστούν οτι είναι το καλύτερο σημείο για τους ήρωες τους;
Η ταχύτητα με την οποία ο χρόνος φεύγει και παίρνει μαζί του τις πιο γλυκές και ανθρώπινες στιγμές που βιώνουμε με τα παιδιά μας είναι ιλιγγιώδης….όμως κανείς δεν μπορεί να την σταματήσει. Γιαυτό το μόνο που μένει είναι να ρουφάμε και το δευτερόλεπτο μαζί τους, σε μια ηλικία που δεν θα ξανά έρθει…
Μόνο εγώ σκέφτομαι έτσι;
Εσείς;
