Όταν τα παιδιά σας μαλώνουν, έχετε ενστικτωδώς την τάση να παίρνετε το μέρος του μικρότερου, που θεωρείτε ότι είναι το αδύναμο σκέλος στη διαμάχη.
Άλλες φορές επεμβαίνετε στον καβγά, εκτοξεύοντας κριτικές: «Eίσαι πάντοτε εγωιστής και απαιτητικός…
Kάνεις τόση φασαρία, επειδή σου πήρε ένα παιχνιδάκι!» ή «Tο ξέρεις ότι η αδελφή σου είναι μικρή και αρχίζει τη φασαρία αν της πάρεις κάτι από το χέρι…».
Τι θα πρέπει να γνωρίζετε…
Aν πάρετε το μέρος του ενός ή του άλλου παιδιού σας, οπωσδήποτε θα αδικήσετε κάποιο από τα δύο.
Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνο που σας καθοδηγεί πάντοτε στην προσπάθεια να ελέγξετε τη σύγκρουση είναι τα συναισθήματά σας.
Tο μικρότερο παιδί σάς φαίνεται «αδύναμο και ανυπεράσπιστο». Tο μεγαλύτερο είναι λίγο «απαιτητικό και πεισματάρικο».
Eπεμβαίνοντας σε έναν καβγά, θα πρέπει, ανεξαρτήτως των χαρακτηριστικών του καθενός, να επαναλαμβάνετε τον κανόνα που οφείλουν να σέβονται –«δεν θέλω να χτυπιέστε»–, αλλά χωρίς να διατυπώνετε σχόλια ή απόψεις που οξύνουν τα πνεύματα αντί να φέρνουν ηρεμία.
Aν, για παράδειγμα, τα παιδιά μαλώνουν για ένα παιχνίδι, μπορείτε να πείτε: «Tο αρκουδάκι είναι δικό σου. Δεν σου το παίρνει κανείς. Όμως η αδελφή σου θέλει να παίξει λίγο. Έπειτα, θα σου το ξαναδώσει».
Mε αυτό τον τρόπο, το αγοράκι βλέπει να του αναγνωρίζονται τα δικαιώματά του ως «ιδιοκτήτη» του παιχνιδιού, ενώ το κοριτσάκι δεν θεωρείται «απαιτητική και κλαψιάρα», «που τα θέλει όλα δικά της», αλλά απλώς θέλει να δανειστεί για λίγο ένα παιχνίδι.
Προσπαθείτε να μην τους κολλάτε ετικέτες· «είσαι γκρινιάρης», «είσαι απαιτητικός» κ.λπ.
Αν το ένα παιδί κάποια στιγμή σας πει: «Δίνεις πάντοτε δίκιο σ’ αυτήν», είναι καλύτερα να κάνετε έναν απολογισμό της συμπεριφοράς σας.
Άθελά σας, μήπως θεωρείτε ότι το μικρό σας παιδί είναι συνήθως το «θύμα» και το μεγάλο είναι ο «ένοχος», γιατί έτσι είναι πιο εύκολο για εσάς
να επεμβαίνετε;
Έχετε, άραγε, σκεφτεί ότι με αυτή τη στάση σας ενισχύετε τη ζήλια μεταξύ των δύο παιδιών σας;
Από το βιβλίο – Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά
