«Τι συμβαίνει πάλι στη Συρία;», ρώτησε και η μικρή, που επίσης στην τάξη της φεύγουν κι έρχονται (τα πιο τυχερά) Συρόπουλα. «Συνεχίζεται ο πόλεμος, μπαμπά, ε;». Πετάγεται τότε ο μεγάλος και απαντάει πώς κάτι πολύ κακό έχει γίνει αυτές τις ημέρες και αφορά παιδιά. «Μπαμπά, ξέρεις ακριβώς τι; Να μας πεις;»
Δεν άντεξα να τους πω ότι ξέρω. «Δεν ξέρω, μικρά μου, δεν είδα ειδήσεις αυτές τις ημέρες…», τους απάντησα κοιτώντας αλλού, για να μη δουν που βούρκωσα. «Ξέρω εγώ», είπε ο μεγάλος. «Σκοτώνονται πάλι πολλά παιδιά. Φοβάμαι, μπαμπά. Κι αν έρθει εδώ ο πόλεμος». «Δεν θα έρθει», είπα, «μην ανησυχείτε»…
Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Τι να τους πω απόψε, που σίγουρα θα με ρωτήσουν πάλι; Να γυρίσω και πάλι από την άλλη το κεφάλι, προφασιζόμενος άγνοια; Ή να τους πω την αλήθεια; Πώς στη Συρία τις τελευταίες ημέρες έχουν σκοτωθεί πάνω από 120 παιδιά… Και πως εκατοντάδες άλλα έχουν τραυματιστεί; Και πως η Διεθνής Κοινότητα απλά παρακολουθεί ανίκανη να δράσει. Να τους πω, άραγε, πως κι εγώ φοβάμαι πολύ; Δεν ξέρω… Ειλικρινά, δεν ξέρω.
