Ένα διεισδυτικό άρθρο που μας συγκίνησε
Ερχονται στιγμές που και οι πιο ώριμοι και συνειδητοί γονείς νιώθουν να λυγίζουν κάτω από το βάρος της δυσκολίας και της ευθύνης. Τα συναίσθημα του αδιεξόδου και της απόγνωσης είναι ακόμα πιο έντονο για έναν νέο γονιό, που μπορεί να βρέθηκε «τυχαία» (αν και τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά) στη θέση τού να μεγαλώνει μόνος ένα παιδί. Η συζήτηση που ακολουθεί ανάμεσα σε δυο μπαμπάδες είναι πολύ ενδιαφέρουσα και δίνει απαντήσεις ουσίας σε όλους τους γονείς. Με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα στις 19 Ιουνίου, την αφιερώνω με πολύ αγάπη στους μπαμπάδες της νέας εποχής, που έχουν υπερβεί το στερεότυπο του απόμακρου και αυστηρού πατέρα και συμμετέχουν ενεργά με ζήλο και συναισθηματική γενναιοδωρία στην ανατροφή των παιδιών τους!
«Πριν από πέντε χρόνια, για να κάνω το «σωστό», παντρεύτηκα τη φίλη μου που ήταν έγκυος. Μετά από δυο χρόνια πήραμε διαζύγιο. Εκείνη άφησε το γιο μας σε μένα και σηκώθηκε κι έφυγε. Αγαπάω το γιο μου, αλλά στην πραγματικότητα θα προτιμούσα να μην είμαι πατέρας. Νιώθω δυστυχισμένος και μπερδεμένος και δεν μπορώ να αγνοώ άλλο τα συναισθήματά μου. Η εναλλακτική λύση να τον στείλω στη μητέρα του δεν υπάρχει. Δεν αντέχω άλλο. Τι πρέπει να κάνω;»
Ισως ο δικός σου πατέρας να μην ήταν και πολύ σπουδαίο πατρικό πρότυπο. Ισως να αμφιβάλεις για την ικανότητά σου να είσαι καλός πατέρας (και ποιος πατέρας δεν έχει νιώσει αμφιβολίες;) Ελάχιστοι νεαροί γονείς νιώθουν ευτυχισμένοι όταν ανατρέφουν μόνοι τους ένα παιδί. Ομως, η ζωή με σκοπό δεν αφορά το τι αισθάνεσαι, αλλά το τι κάνεις. Ακου τη συμβουλή του Τζορτζ Μπέρναρ Σω: «Ασε το τι σ΄αρέσει και τι δεν σ΄αρέσει, δεν έχει σημασία. Απλώς κάνε ό,τι πρέπει να γίνει. Αυτό μπορεί να μην είναι ευτυχία, είναι όμως μεγαλείο«.
Το αν προτιμάς ή όχι να αναθρέψεις το παιδί σου, δεν έχει σημασία. Είτε με δική σου επιλογή είτε τυχαία, η ζωή σε ευλόγησε με ένα γιο. Μεγαλώνοντάς τον, αναλαμβάνεις μαι από τις πιο σημαντικές, πιο δημιουργικές και πιο απαιτητικές πνευματικές πρακτικές που προσφέρει η ζωή.
Αν θέλεις, πάνω απ΄όλα, να διατηρείς τη ζωή σου «εύκολη» και «ευτυχισμένη», τότε μην παντρεύεσαι και μην κάνεις παιδιά, μην αναλαμβάνεις μεγάλες υποχρεώσεις. Ζήσε φτηνά και δούλευε ελάχιστα, τότε θα έχεις χρόνο να κάνεις ό,τι θελήσεις, οποτεδήποτε το θελήσεις. Εχω ζήσει έτσι – είχα μπόλικο προσωπικό χώρο και χρόνο για χαλάρωση, τηλεόραση, παιχνίδι. Περίπου εκείνη την εποχή, καθώς άρχισα να αναρωτιέμαι για το σκοπό της ζωής μου , έτυχε να δω μια γελοιογραφία που μου πρόσφερε μια γλυκόπικρη υπενθύμιση σχετικά με τις χαμένες ευκαιρίες. Η εικόνα έδειχνε έναν άντρα καθισμένο μόνο του σ΄ένα σκοτεινό δωμάτιο, καμπουριασμένο, ενώ η λεζάντα έλεγε: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ξέχασα να κάνω παιδιά!»
Δεν επιθυμούν όλοι να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Ισως να τα επιθυμούν και τα δύο, αλλά σε κάποια πιο βολική εποχή. Ε, λοιπόν, τα παιδιά δεν είναι ποτέ βολικά. Δε λειτουργεί έτσι η ζωή. Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς κάνουμε άλλα σχέδια. Και παρά τις προσωπικές σου αμφιβολίες, για τον γιο σου είσαι ο «μπαμπάκας» του. Είσαι ιερό πρόσωπο στη ζωή του, ο κρίκος που τον συνδέει με την κοινωνία, με την ασφάλεια, με τη σιγουριά, με την αγάπη.
Όσο περισσότερο από το χρόνο και την προσοχή σου του δίνεις – του διαβάζεις τα βράδια, του αφιερώνεις χρόνο για παιχνίδι , δημιουργείς γι΄αυτόν μια καλύτερη παιδική ηλικία από εκείνη που είχες εσύ – τόσο περισσότερο εκείνος θα ανθίζει μέσα από τη στοργική σου φροντίδα και καθοδήγηση. Και θα ανθίζεις κι εσύ, επίσης. Δεν είναι οι ώριμοι ενήλικες που διαπλάθουν τα παιδιά, είναι τα παιδιά που διαπλάθουν τους ενήλικες.
Δεν είσαι θύμα των περιστάσεων, έχεις επιλογές. Μπορείς να αποφασίσεις να βρεις κάποιους συγγενείς πρόθυμους να βοηθήσουν ή να τον δώσεις για υιοθεσία, ώστε να μπορέσει να μεγαλώσει με ασφάλεια σ΄ένα σπίτι όπου εκτιμούν την παρουσία του. Μπορείς να επιλέξεις τελικά να μεγαλώσεις εσύ το γιο σου, παρά τις δυσκολίες. Ενώ προβληματίζεσαι, άντλησε από μέσα σου ό,τι καλύτερο έχεις. Να θυμάσαι ότι η ζωή αναπτύσσει αυτό που απαιτεί: Ο πιο δύσκολος δρόμος δημιουργεί τον καλύτερο πολεμιστή. Μην προσεύχεσαι για πιο ελαφρύ φορτίο, αλλά για δυνατότερους ώμους.
Αν τελικά επιλέξεις να μεγαλώσεις το γιο σου, να θυμάσαι ότι τον έχεις μόνο για ένα σύντομο διάστημα, μέχρι την εφηβεία, όταν εκείνος θα μπει στο δικό του κόσμο και θα γίνει απόμακρος, όταν οι παρέες του θα γίνουν οι έμπιστοι φίλοι του και η ζωή σου θα αλλάξει ξανά. Μπορεί τότε να κοιτάς πίσω και να αναρωτιέσαι πώς ήταν δυνατόν, έστω και για μια στιγμή, να σου έχει περάσει από το νου να τον δώσεις. Σου μιλάω απ΄την καρδιά μου, ως πατέρας σε πατέρα: τα χρόνια περνούν σαν αστραπή. Απόλαυσέ τα όσο μπορείς.
Dan Millman, Living on purpose. Straight answers to universal questions (New world library, 2000 ). Στα ελληνικά: Ποιος είναι ο σκοπός σου, σε μετάφραση Ρένας Καρακατσάνη, από τις εκδόσεις «Δυναμική της επιτυχίας».
