Πέρασαν κιόλας οχτώ χρόνια!
Ήταν Αύγουστος, μεσημέρι, πρώτη φορά με πήρες τηλέφωνο από τη δουλειά για να δεις τι κάνω (και τελευταία δυστυχώς). Μετά από κάποιες ώρες έμαθα για τον χαμό σου. Ένα χαμό που θα με σημάδευε για όλη μου τη ζωή! Παιδί του μπαμπά βλέπεις, ίσως επειδή έλειπες πολλές ώρες από το σπίτι, ισώς επειδή μου έκανες όλα τα χατήρια. Ακόμη δε ξέρω, αλλά ένα είναι το σημαντικό ήσουν η αδυναμία μου!
Σιχαίνομαι να μιλάω για εσένα στο παρελθόν γιατί είσαι εδώ ποτέ δεν εφύγες!
Εκείνος ο Αύγουστος με άλλαξε για πάντα!
Ήμουν ένα παιδί στην εφηβεία 15 χρονών είχα εσένα για στήριγμα αλλά εσύ έφυγες, η μάμα ανήμπορη να διαχειριστεί την κατάσταση, γιατί ηταν ξαφνικό, ατύχημα βλεπεις! Ένα κομμάτι μου χάθηκε μαζί σου όπως και η εφηβεία μου! Έκλαψα,πόνεσα,πέθανα κι εγώ! Όμως είχαμε μείνει πια μόνο εγώ και η μαμά κάποια από τις δυο έπρεπε να σταθεί στα πόδια της και ήμουν εγώ αυτή… Η εφηβεία πάει, οι ανέμελες μέρες πάνε! Σταμάτησα να κλαίω, εμφανώς τουλάχιστον!
Ήμουν αυτή που στήριζε τη μαμά και δεν έπρεπε να με δει να σπάω.
Πολλοί ήταν εκείνοι που είπαν σκληρό παιδί η Χρύσα… Δεν ήξεραν όμως πως ένιωθα! (οι γνωστοί παντογνώστες)
Θυμάμαι όλες τις στιγμές μας, ποτέ δε θα τις ξεχάσω, δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου!
Αρκετός ήταν όμως ο καιρός που δε μπορούσα να αναφέρω το όνομά σου , Άγγελος, όπως και έγινες, δε μπορούσα να θυμηθώ φωναχτά τις στιγμές μας γιατί η μαμά έκλαιγε και αυτό με πλήγωνε περισσότερο! Οι τριγύρω έλεγαν μη στενοχωριέσαι, μη κλαις, ο μπαμπάς θα σε προσέχει!
ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!! Πως γίνεται να μη στενοχωριέμαι??? Έχασα τον μισό μου εαυτό, το στήριγμά μου, τον άνθρωπο που με έφερε στον κόσμο!
Πέρασαν τα χρόνια λοιπόν και όλα αυτά σταμάτησαν, ο πόνος βέβαια παραμένει!!! Μεγάλωσα και βλέπω τα πράγματα πια σαν μία ενήλικη και εν μέρει ώριμη γυναίκα, βλέπεις το παιδί που ήμουν χάθηκε απότομα και συχνά με επισκέπτεται ως ενήλικη!
Συμφιλιώθηκα με το θάνατο, είναι η φυσική εξέλιξη του ανθρώπου…
Έτσι λέω τουλάχιστον γιατί κάθε φορά που ακούω για κάποιο θάνατο αναβιώνω τα ίδια συναισθήματα!
Η πληγή δε κλείνει…
